Dag Peter

Vandaag krijgt Peter Zim Secha de laatste eer. Van zijn familie, zijn vrienden én van INOG'ers.

INOG'ers, zijn Indische lotgenoten. Die lief en leed met Peter deelden. Over opgroeien bij ouders die de Japanse concentratiekampen overleefden. Die daarna terecht kwamen in Indonesiës onafhankelijkheidsstrijd. Die hun land uit werden geknikkerd en in het vreemde, koude Holland een nieuw bestaan moesten opbouwen. Een land waar de mensen zich verschansten tussen de muren van hun huis. Waar ze geen rijst aten, maar aardappels en brood zonder kruidensausjes. Waar ze rond etenstijd niet uitgenodigd werden om mee te eten, maar waar ze gevraagd werden om na het eten terug te komen. Een land dat zelf ook net in oorlog was geweest en geen aandacht had voor die andere, verre oorlog. Waar de mensen dachten dat ze in Indië in hutjes in het oerwoud hadden geleefd, met hun vingers hadden gegeten en een of ander inheems taaltje hadden gesproken. Terwijl veel van onze ouders in grote, koloniale huizen met bedienden hadden geleefd. Belangrijke functies in landsbestuur, bij nutsbedrijven of onderwijs hadden gehad. Waar ze in Indiës rangen- en standenmaatschappij zo trots op waren geweest.

Het was niet gemakkelijk, hè Peter, om groot te worden bij ouders die zo'n verleden met zich meesleepten. Die daar niet over konden praten, omdat je in Indië nu eenmaal niet sprak over emotionele dingen. Zodat je hun regels, woedeuitbarstingen of andere gekke gedrag niet snapte. Of die uit frustratie juist alleen maar over dat verleden spraken en geen aandacht voor jou meer hadden.

Bij de INOG begrepen we elkaar en lachten we samen onze tranen weg. Wisselden we tips voor de toekomst uit. Genoten we van muziek en rijsttafels. Met vallen en opstaan zochten we ieder ons eigen pad.

Jouw pad loopt verder in onze herinneringen en in jouw tips aan ons. Daar zijn we je dankbaar voor. We hopen dat je nu rust in het licht.

Dag, Peter!