Drama in je tekst

Twee middagen zat Katja te ploeteren op het slot van het derde bedrijf van het toneelstuk. En iedere keer was ik wel weer een stapje verder, maar vond ik het 'niet hèt'. Aan het einde van de tweede middag besloot ik: er zit niet genoeg drama in. Het verhaal kabbelt naar een ongewis einde. Dodelijk, want je wilt dat het publiek met een goed gevoel naar huis gaat na afloop van een bewogen avond. Maar wat moest ik dan voor dramatisch laten gebeuren om dat te bereiken? Ik kon niets passends met voldoende impact verzinnen. Mijn pda ringelde: vijf uur: eten koken, tafel dekken, Tim van de crêche halen, ... Mijn schrijftijd was voor die dag over.

Uiteraard bedacht ik midden in de nacht de oplossing: ik schrok ergens van wakker en terwijl ik me weer omdraaide, schoot het ineens door me heen: ik heb het karakter van de tegenspeelster niet uitgewerkt. Wie was zij? Waarom stelde ze die vragen aan mijn hoofdpersoon? Waarom wilde ze hem helpen? Platte karakters zijn saai en onmogelijk om je door te laten meeslepen. Gelukkig lag mijn pda op het nachtkastje; een paar aantekeningen en ik kon weer met een opgelucht gevoel verder slapen.

De volgende ochtend pakte ik mijn schrijfplan erbij: alle karakters stonden keurig uitgewerkt, behalve de tegenspeelster die pas in het derde bedrijf binnen komt. Die had ik ook pas halverwege het schrijven verzonnen, dus vandaar. Uiteraard wilde de tegenspeelster mijn hoofdpersoon niet uit altruïsme helpen, dat zou saai zijn. Nee, ze moest een dramatisch eigenbelang krijgen. Ik maakte van de integrerende moslima een Afghaanse vluchtelinge die zich van de Taliban nooit had mogen ontwikkelen, met natuurlijk een paar angsige herinneringen aan mislukte pogingen. Dus nu ze in Nederland was, greep ze elke kans aan. Dat ze en passant daarmee mijn hoofdpersoon wel erg confronterende vragen stelde die zijn wereld op zijn kop zouden zetten, tja... Met die plot toog ik aan het werk en uiteraard liep het schrijven vervolgens als een trein.

Mooi vak, heb ik toch!