Mami Wata vertelvoorstelling

Uit mijn vertelvoorstelling Mami Wata komende zondag & 22 juni:

"Die nacht stormde het. De golven leken huizen hoog en denderden op het strand. Afiba woonde in een vissersdorpje in Afrika in een huisje aan het strand en hij luisterde naar het gedreun van de golven.

En ’s morgens kwamen de vrouwen uit het dorp naar Afiba’s huisje. Het enorme, ijzeren schip van Afiba’s papa, van Baba, was leeg op een zandbank gezien. Zonder Baba. Gelijk zeiden de vrouwen tegen zijn mama dat Baba wel zou zijn meegenomen door Mami Wata, de koningin van de zee. Mami Wata zou heel erg mooi zijn, goed voor het water en haar vissen zorgen, maar heel streng zijn voor wie niet deed wat zij wilde. De vrouwen vertelden dat Mami Wata al veel zeemannen voor altijd had mee genomen naar haar paleis op de zeebodem. Kleine Afiba rende weg, wilde dat gepraat niet meer horen.

(...)

En toch … leken de golven hem de laatste tijd iets te willen vertellen. Afiba luisterde. Zou Mami Wata echt boos op Baba zijn, omdat die met zijn nieuwe boot zoveel van haar vissen had gevangen? Zou Afiba de gevangen vissen weer terug in het water gooien? Maar wat had Mami Wata aan dode vissen? Weer luisterde hij naar de golven. En langzaam begon Afiba te begrijpen wat de golven bedoelden. Hij moest zélf naar Mami Wata toe. Hij moest haar gaan vragen om Baba vrij te laten als ie beloofde weer met zijn oude bootje net genoeg vissen te vangen voor de familie. En Afiba zou aanbieden om voor de vissen te zorgen. Dan zou Mami Wata Baba vast wel laten gaan! Voorzichtig sprong hij van het bootje."

Hoe gaat dat aflopen? Kom het beluisteren en beleven aanstaande zondag 9 juni bij KinderCasla.
Kun je niet? Herkansing tijdens het Midzomerfeest op 22 juni.

Terwijl ik het verhaal vertel, dansen en spelen de kinderen van Stichting de Vrolijkheid het verhaal onder leiding van choreografe en dansdocente Lenneke Bisschop en verschijnt Mami Wata in levende lijve: imposant op stelten in haar prachtige gewaad (gemaakt door de naaivrijwilligers van de Vrolijkheid onder leiding van de Almeerse textielkunstenaresse Bertina Slettenhaar).

Komt het zien!

Thuis

Thuis? Wat is dat? In je eigen huis zijn? Of onder geliefden zijn? Of nog anders: kunnen doen wat je wilt? En als je nou je huis en thuisland moet verlaten? Wanneer voel je je dan nog thuis?

Daar sprak ik over met verschillende jonge vluchtelingen. Ze gaven prachtige antwoorden: in kleuren, in beelden, in geluiden, in gedichten. En ze vertelden over de reis die ze moesten maken op zoek naar een nieuw thuis. Over de elementen die ze moesten trotseren: het vuur van verlangen naar hen die ze achterlieten, de stenen die ze op hun weg vonden, het water dat troostte of dreigde of voortstuwde, op zoek naar hun natuur om te kunnen groeien, op zoek naar nieuwe warmte. Hun verhalen, hun foto’s en hun kunstwerken hangen vanaf zondag in Casla.

Daar mag ik bij de opening zondag ook het symbolische verhaal vertellen over de Sneeuwkoningin, het sprookje van Hans Christiaan Andersen, over de ijzige kracht van de ratio, die mensen meevoert van het haardvuur van hun thuis naar haar prachtige, doch ijzige paleis. Alleen het vuur van de liefde van geliefden kan ze nog redden.

Natuurlijk ga ik daar niet met een sprookjesboek op schoot zitten voorlezen. Nee, ik blijf in de dramatiek van die jonge kunstenaars. Ik vertel het verhaal vanuit het perspectief van het jongetje, meegevoerd door de Sneeuwkoningin, en het meisje dat haar vriendje komt redden. Als ware zij ook vluchtelingen die hun verhaal vertellen.

Want elke steen heeft een verhaal. Een verhaal over vuur, aarde, mineralen, water en natuur. Hoe ziet uw steen eruit?
Wees welkom om het te ontdekken aan de hand van andere verhalen: Thuisland, 3 Maart 2013 15:00 uur, Weerwaterplein 1, Almere.