Soms schrijf ik in een paar dagen een vertelverhaal: personage verzinnen met een nare of gekke, karaktertrek, een tegenpersonage met een karaktertrek dat daar haaks op staat, een ridicuul of onmogelijk doel voor het hoofdpersonage verzinnen en gaan met die banaan. Dat is lekker overzichtelijk en altijd een succes op het vertelpodium.
Ook redactiewerk is routine: Eerst de kleine redactie terwijl ik het verhaal doorlees: alles zinnen vlot laten lopen, thema, hoofdpersonen en verhaallijnen inventariseren. Dan de grote vragen checken: kloppen de verhaallijnen en de spanningsbogen, welke onderdelen ontbreken of zijn te uitgekauwd, welk publiek zal dit aanspreken en wat moet er voor hen nog anders, etc.?
Maar dit toneelstuk bezorgt me al weken heel wat meer hoofdbrekens. Misschien omdat de plot van de onderliggende roman een gecompliceerd mensenleven betreft. Misschien omdat er veel tegenpersonages in rondwandelen. Steeds weer als ik wat scènes heb staan, bekruipt me het gevoel verder te moeten versimpelen. Het wordt anders te versnipperd en daarmee te kabbelend, te weinig groot drama. Steeds weer terug naar mijn schrijfplan en weer aanpassen. Dan weer die nieuwe aanpassingen uitschrijven. En weer. En weer. De romanauteur wordt ongeduldig. Ik voel zijn hete adem in mijn nek. De boodschap die hij wil overbrengen, vraagt om een meervoudige plot. Is dat wel verstandig? Hoe houd ik het simpel en adembenemend? Hij wil ook nog humor. Arrrgghh! Regelmatig vlucht ik in het beantwoorden van niet-dringende e-mails, het schrijven van mijn blog, huishoudelijke klussen, ... En dan raap ik mezelf bij elkaar en ploeter weer een paar uur. Het vordert, maar veel en veel langzamer dan mijn andere schrijfwerk. Ik moet mezelf tevreden stellen met één à twee redelijke scènes per dag. Groempf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten