Steeds weer ervaar ik dat schrijven net is als vliegeren. Ik zie er enorm tegenop om de vlieger weer tegen die harde, westenwind in de lucht in te krijgen en verzin allemaal smoezen om daar nog maar even niet aan te beginnen. Nog even mijn mail checken, want de wind is niet goed. Nog even die leverancier bellen, want de zon breekt straks wel door. Maar als ik me dan uiteindelijk toch tot de orde roep, mijn Outlook afsluit, de pc off line zet, de telefoon op de voicemail, het document open, begin te lezen wat ik de dag ervoor had geschreven en dit vergelijk met mijn schrijfplan, merk ik dat de wind niet alleen maar hard westers is. Af en toe ook warm of zelfs heet oosters. Ik verken wat er door mijn hoofd waait en probeer. Een windrukje naar rechts, ok, daar ligt een idee. De wind valt even weg, ok, vlieger hoog laten staan en even thee halen. Oh, hij trekt weer aan, die dialoog kan scherper. Dan vlieg ik. Zo leer ik iedere keer weer op de wind te vertrouwen en me erdoor te laten leiden. Wanneer mijn maag begint te rommelen, zet ik zonder aarzelen de pc op standbye en ga lunchen, want ik voel dat ik de vliegerlijn zo weer kan oppakken. Toch lijkt de wind dan soms weer ineens een westerstorm en moet ik mezelf weer dwingen er doorheen te gaan om bij mijn vlieger te komen. Langs allerlei verleidelijke duinen en duinpannen om in te gaan liggen en het oplaten nog even uit te stellen.
In het schrijfplan overheerst de westenwind: per scène uitgewerkt hoe de karakters wat moeten bereiken, in hoog tempo, drama op drama. Maar steeds merk ik weer dat het schrijven zelf regelmatig de oostenwind volgt: aflandig is niet eng of altijd slecht, maar vraagt om een andere benadering en brengt soms onverwachte symbolen.
Mijn maag rommelt. Ojé.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten