Pindaijs

Nog één week voor de vakantie en de zenuwen slaan toe. Niet alleen omdat het onze eerste vakantie met Tim gaat worden (vorig jaar waren we nog te druk met verbouwen) en ik natuurlijk overal aan gedacht wil hebben (welk speelgoed wil hij mee, reserveslaapzakje, babyfoon, babyzonnemelk, zwemvleugeltjes, etc.). Ik voel ook een aanslag op mijn innerlijke rust, omdat ik nog een boek van een klant naar de drukker wil hebben en de verwerking van de laatste correcties uiteraard meer tijd vreet dan gepland. En ik wil mijn verwaarloosde huis niet drie weken smerig wil achterlaten als bron van buurtroddels voor de buurvrouw die onze plantjes komt water geven. O, help, die moet ik ook nog vragen; kost me weer een avond koffie leuten, terwijl ik nog moet pakken, verstellen, ...

En mijn lieve echtgenoot dan? Ook hij zit op kantoor te stressen opdat zijn collega's hem drie weken kunnen missen, moet 's avonds nog de schutting afmaken opdat de buurjongens niet drie weken in een bouwput hoeven te spelen, ...

Planningsprobleempje? Tja, het lijkt van tevoren altijd zo goed gepland en uiteindelijk lukt het ook altijd. Maar voor onze gemoedsgesteldheid zou een iets ruimere planning wellicht prettig zijn. Ware het niet dat we dan vaak weer denken dat we toch zeeën van tijd hebben en nog best even dit of dat tussendoor kunnen doen of juist een weekendje naar oma kunnen of zo...

Ik vrees dat het gewoon onze manier van leven is. De familie praat nog over hoe wij ons huwelijk inclusief huwelijksreis, Tims geboorte, onze verhuizing en verbouwing allemaal in één jaar persten. Maar het heeft ook zijn pluspunten: wanneer uiteindelijk alles gelukt is, kijk je met eindeloze voldoening terug op al die mooie dingen. En op alles wat onderweg misloopt, natuurlijk.

Zo zit ik vanochtend nog giechelend achter de pc na te genieten van gisteravond. Uiteraard is het er al weken bij ingeschoten om die favoriete diepvriesstickers bij de boekhandel te halen, omdat deze zeer gewaardeerde winkel nu eenmaal niet op de dagelijkse route naar de supermarkt ligt. Maar ach, ik onthoud wel wat ik wanneer in welk bakje in de vriezer duw en een inspectie van houdbaarheidsdata hoef ik in mijn privékeuken niet te vrezen.

Terwijl ik gisteravond de strijkbout even uitzette om de wc te boenen tijdens de pauze van Nederland-Uruguay, vroeg ik mijn geliefde Alexander of hij even een toetje wilde maken van wat fruit en de twee soorten ijs die we nog in de vriezer hadden liggen. Bij terugkomst liet ik mijn portie nog even smelten terwijl ik weer een t-shirtje op de strijkplank legde, omdat ijs van -18C niet echt mijn favoriet is. Mijn wederhelft vroeg wat voor ijs het eigenlijk was en ik flapte eruit dat het restje vanille was en dat ik niet wist wat er in dat nieuwe bakje had gezeten, omdat híj dat had gekocht.
"Het smaakt notig," klonk het vanaf de bank, tien seconden later gevolgd door gevloek en ik keek verschrikt op.
"Als je nog eens pindasaus invriest in een ijsbak, ...!!!"
Onmachtig mijn opborrelende lachreflex verborgen te houden bij het boze gezicht op de bank, nam ik braaf de bakjes mee naar de keuken en probeerde het toetje te redden. Gelukig scoorde Nederland op dat moment 2-1...