Negen ballen hoog

Als ik me er weer eens over beklaagde dat ik iets belangrijks was vergeten, zei mijn peut vroeger: "Tja, wie tien ballen hoog probeert te houden, laat er wel eens eentje vallen".
Nog bozer dacht ik dan: "Wat heb ik aan zo'n dooddoener?"

B. Nu ik voor de tweede keer in een week zonder verjaarscadeau op een verjaardag moet verschijnen, (mijn bar thuis ziet er inmiddels feestelijk uit) valt het kwartje. Negen ballen draaien perfect hun rondjes (Tims verjaardag was een feest, mijn boekenproductiviteit is hoog, klanten tevreden, het huishouden draait, de familie/vriendenkring is bezocht, het gezin is gezond en blij) en daar mag ik me voldaan over voelen. Fouten maken mag en zijn vaak goed te maken: een verjaarscadeau dat een paar dagen later met een persoonlijke noot komt, blijft vaak beter hangen dan wanneer het was opgegaan in een hectische dag. Want de aandacht en de moeite die ik neem voor de jarigen, komen wel over.

A. Dit klinkt gemakkelijk, maar dat is het niet geweest. Tot tien jaar geleden mocht ik van mezelf geen fouten maken, uit angst om afgewezen te worden. Een cadeautje vergeten mee te nemen, stond toen garant voor extra cadeauaankopen, gestruikel op de drempel vlak voor een excuusspeech met een rode biet, pinnige telefoontjes naar mijn echtgenoot, gewring in de bochten, een hoop stress die mijn feestplezier vergalde en een uitgeputte depridag de volgende ochtend: "Ben ik de vriendschap van de jarige nog waard?"

Maar hoe kom je van A naar B? Zeven jaar dagelijkse gesprekken met mijn peut hebben mij gebracht waar ik nu ben, maar dat wens ik niemand toe. Begin eens met de vraag: IS DAT ERG? Wie gaat er dood nu jij iets vergeten bent? Wie blaast jullie relatie finaal op als je het gewoon heel menselijk uitlegt? Waarschijnlijk niemand.

Tweede vraag: Kan ik de oplossing leuker of beter maken dan het oorspronkelijke plan? Dat heeft namelijk te maken met het omturnen van een bedreiging in een kans. En dat maakt het leven van een hoop problemen tot een leuke, spannende uitdaging.

Zo moge het zijn.

Social Media-knop kan uit

Vlak voor mijn vakantie zette ik alle berichten van mijn LinkedIn-discussiegroepen uit. Zo kon mijn Inbox tijdens mijn vakantie niet onoverzichtelijk vol lopen. Na mijn vakantie lagen er zoveel opdrachten op mij te wachten, dat ik de berichten nog steeds niet heb aangezet. Ook Twitter heeft mij al die tijd moeten missen. Ik moet zeggen dat ik het heerlijk vind. Ik ben zelden zo productief geweest als de afgelopen anderhalve maand en heb de berichten nog geen moment gemist. Zou ik nu belangrijke opportunities missen? Vast wel, maar momenteel verkeer ik in de luxe-positie dat ik meer werk heb dan ik aankan, dus daar maak ik me maar geen zorgen over. Eerst de lopende boeken afmaken.

En daar geniet ik van. Eindelijk kom ik aan schrijven en redigeren toe en kan ik de hele PR-poespas eromheen even laten voor wat het is. Kon ik dat voorheen dan niet? Die LinkedIn-berichten hoefde ik toch niet te lezen? Nee, maar als er iets in mijn mailbox zit, verdwijnt het pas nadat ik het heb gelezen. En lezen leidt tot reageren. Vaak vond ik dat nog leuk ook. Niet zelden was ik de hele ochtend bezig mijn mailbox weg te werken. En de boeken bleven liggen. Niet erg productief, dus.

Toegegeven, het sloeg een beetje door. Mijn blog liet ik ook liggen. Heb ik daardoor volgers verloren? Misschien. Het scheelde me een vrijdagochtend schrijven. Ik lees wel eens veel schrijvers ook in de avonden of weekends schrijven. Ik kies daar niet voor, want in de avonden wacht het huishouden en de weekends zijn terecht voor mijn gezin dat mij door de weeks nauwelijks ziet. Vandaag is de uitzondering, want deze zondag heeft mijn lichaam mij aan bed gekluisterd. Hopelijk maar voor een dagje. Stiekem geniet ik ervan, hoewel de symptomen bepaald niet gefaked waren.

De afgelopen werkdagen stoeide ik met een interview met Ariane Inden, een gedreven onderneemster in verantwoorde cosmetica en verzorgingsproducten in het topsegment. Ze krijgt een welverdiende plek in mijn boek over inspirerende oud-studenten van de eigenzinnige Universiteit Nyenrode. Terwijl ik daaraan schrijf, ervaar ik direct weer wat inspirerende mensen met je doen: ze geven je de drive en ideeën om dingen voor elkaar te boksen. En dan lukken dingen en daar krijg je bakken zelfvertrouwen en energie van. Dat wens ik iedereen toe!

Nu even deze blog uitventen op LinkedIn en Twitter. ....? Wat schrijf ik nou?