Almere is soms klein. Vandaag kwam een andere zakenrelatie langs en die vertelde dat voornoemde onderaannemer zwaar wordt weggepest door zijn bazen, maar dat ie niet wil wijken. De alarmbel in mijn hoofd rinkelt onmiddellijk: dit is niet te controleren 'hearsay' en mag ik eigenlijk niet publiceren op een weblog. Maar duidelijk is wel dat de komst van de VIP die het eerste exemplaar van mijn boek in ontvangst zou nemen, onzeker is en dat niemand boven tafel krijgt wat er nu wel en niet is afgesproken, wat er wel en niet doorgaat, etc.
Er is één ijzeren wet in communicatieland: schadelijke, informele communicatie (geruchten, geroddel) ontstaat daar waar de formele communicatie het af laat weten. In dit geval welen de zwartmakende geruchten tierig, over en weer, niemand roept de boel tot de orde (ik heb wel wat beters te doen, misschien kom ik die relaties in ander verband nog tegen) en de verstandigen (of de angsthazen?) trekken zich terug. Hoe mijn rechtvaardigheidsgevoel zich ook roert, ik moet ook voor die laatste optie gaan kiezen, want een verstandige aanpak kost meer tijd en energie dan ik heb. Gelukkig verlies ik er weinig bij wanneer alles niet doorgaat; afgezien van een paar vergaderingen heb er nog geen verloren tijd in gestoken en de presentatie van mijn boek kan ook elders. Maar ik vind het wel heel erg zuur voor mijn opdrachtgever. Ik zal mijn parabel bewaren voor het geval dat, maar trek ondertussen mijn eigen plan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten