Een opdrachtgever ('onderaannemer') die mij wilde inhuren om een verhaal te vertellen in een grootse show van uitvoerend kunstenaars van divers pluimage, belde mij met de boodschap dat zijn budget was gekort. En wel zodanig, dat hij het honorarium van mij en diverse andere artiesten niet meer kon betalen. Ook was zijn grootse theatertent ingeperkt tot een eenvoudig open lucht podium zonder overkapping, zonder achterwand voor decors of projecties, en zonder verklede acrobaten om mijn verhaalfiguren uit te beelden. Hij was bang dat mijn optreden als verhalenverteller zo niet zou overkomen op het publiek zoals hij het zich had voorgesteld. Ja, de VIP die het eerste exemplaar in ontvangst zou nemen van mijn verhalenbundel met het te vertellen verhaal erin, stond nog wel op het programma. Hij wilde weten wat ik wilde met deze nieuwe situatie.
Tja. Wel de boekpresentatie, maar niet het optreden om het mee te promoten. Het was zo'n mooi plan geweest. Aangezien de plannen nog volop in ontwikkeling waren, lag er nog geen contract. Helemaal afhaken bij gebrek aan support en honorarium, betekende ook de kans laten schieten om mijn boek te promoten. Ik vroeg uiteraard bedenktijd en ging even hardlopen in het park. In het park borrelde een komische parabel op het gebeuren op en ik moest daar eigenlijk zo om lachen, dat ik het thuis uitschreef als speech voor de VIP die mijn boek in ontvangst zou nemen. Vanavond keek ik het nog eens over en schreef mijn opdrachtgever: of hij het een idee vond als ik die speech annex parabel van een paar minuten zou houden/vertellen als verteller voor de VIP, gaarne met die paar artiesten die hij nog wel kon betalen erachter als passend decor. Vervolgens mijn boek uitreiken en het publiek uitnodigen om mijn verhalenbundel te kopen aan een tafeltje naast het podium. En ik mailde het weg...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten