tag:blogger.com,1999:blog-77619243404929520062024-03-19T05:00:23.839+01:00Katja Urban: schrijven en levenUitdagingen en overwegingen van een schrijfster, schrijfcoach, moeder, echtgenote en actieve buurtbewonerKatja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.comBlogger54125tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-1277921911822819022013-06-07T11:45:00.000+02:002013-06-07T11:52:29.007+02:00Mami Wata vertelvoorstelling<a href="http://2.bp.blogspot.com/-WrJLrZR4VyE/UbGq28Ffw9I/AAAAAAAAAMM/4wkMWV5sQNw/s1600/mami+wata+1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-WrJLrZR4VyE/UbGq28Ffw9I/AAAAAAAAAMM/4wkMWV5sQNw/s320/mami+wata+1.jpg" /></a><br />
<br />
Uit mijn vertelvoorstelling Mami Wata komende zondag & 22 juni:<br />
<br />
"Die nacht stormde het. De golven leken huizen hoog en denderden op het strand. Afiba woonde in een vissersdorpje in Afrika in een huisje aan het strand en hij luisterde naar het gedreun van de golven. <br />
<br />
En ’s morgens kwamen de vrouwen uit het dorp naar Afiba’s huisje. Het enorme, ijzeren schip van Afiba’s papa, van Baba, was leeg op een zandbank gezien. Zonder Baba. Gelijk zeiden de vrouwen tegen zijn mama dat Baba wel zou zijn meegenomen door Mami Wata, de koningin van de zee. Mami Wata zou heel erg mooi zijn, goed voor het water en haar vissen zorgen, maar heel streng zijn voor wie niet deed wat zij wilde. De vrouwen vertelden dat Mami Wata al veel zeemannen voor altijd had mee genomen naar haar paleis op de zeebodem. Kleine Afiba rende weg, wilde dat gepraat niet meer horen. <br />
<br />
(...)<br />
<br />
En toch … leken de golven hem de laatste tijd iets te willen vertellen. Afiba luisterde. Zou Mami Wata echt boos op Baba zijn, omdat die met zijn nieuwe boot zoveel van haar vissen had gevangen? Zou Afiba de gevangen vissen weer terug in het water gooien? Maar wat had Mami Wata aan dode vissen? Weer luisterde hij naar de golven. En langzaam begon Afiba te begrijpen wat de golven bedoelden. Hij moest zélf naar Mami Wata toe. Hij moest haar gaan vragen om Baba vrij te laten als ie beloofde weer met zijn oude bootje net genoeg vissen te vangen voor de familie. En Afiba zou aanbieden om voor de vissen te zorgen. Dan zou Mami Wata Baba vast wel laten gaan! Voorzichtig sprong hij van het bootje."<br />
<br />
Hoe gaat dat aflopen? Kom het beluisteren en beleven aanstaande zondag 9 juni bij <a href="http://www.kindercasla.nl/191-laatste-nieuws-9-juni-feest">KinderCasla</a>.<br />
Kun je niet? Herkansing tijdens het <a href="http://www.kwintes.nl/nieuws/2013/05/22/midzomerfeest_in_almere">Midzomerfeest</a> op 22 juni.<br />
<br />
Terwijl ik het verhaal vertel, dansen en spelen de kinderen van Stichting de Vrolijkheid het verhaal onder leiding van choreografe en dansdocente Lenneke Bisschop en verschijnt Mami Wata in levende lijve: imposant op stelten in haar prachtige gewaad (gemaakt door de naaivrijwilligers van de Vrolijkheid onder leiding van de Almeerse textielkunstenaresse Bertina Slettenhaar).<br />
<br />
<i><b>Komt het zien!</b></i>Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-18020596878259083492013-03-01T15:05:00.000+01:002013-03-01T15:05:03.540+01:00ThuisThuis? Wat is dat? In je eigen huis zijn? Of onder geliefden zijn? Of nog anders: kunnen doen wat je wilt? En als je nou je huis en thuisland moet verlaten? Wanneer voel je je dan nog thuis?<br />
<br />
Daar sprak ik over met verschillende jonge vluchtelingen. Ze gaven prachtige antwoorden: in kleuren, in beelden, in geluiden, in gedichten. En ze vertelden over de reis die ze moesten maken op zoek naar een nieuw thuis. Over de elementen die ze moesten trotseren: het vuur van verlangen naar hen die ze achterlieten, de stenen die ze op hun weg vonden, het water dat troostte of dreigde of voortstuwde, op zoek naar hun natuur om te kunnen groeien, op zoek naar nieuwe warmte. Hun verhalen, hun foto’s en hun kunstwerken hangen vanaf zondag in <a href="http://www.casla.nl">Casla</a>.<br />
<br />
Daar mag ik bij de opening zondag ook het symbolische verhaal vertellen over de Sneeuwkoningin, het sprookje van Hans Christiaan Andersen, over de ijzige kracht van de ratio, die mensen meevoert van het haardvuur van hun thuis naar haar prachtige, doch ijzige paleis. Alleen het vuur van de liefde van geliefden kan ze nog redden.<br />
<br />
Natuurlijk ga ik daar niet met een sprookjesboek op schoot zitten voorlezen. Nee, ik blijf in de dramatiek van die jonge kunstenaars. Ik vertel het verhaal vanuit het perspectief van het jongetje, meegevoerd door de Sneeuwkoningin, en het meisje dat haar vriendje komt redden. Als ware zij ook vluchtelingen die hun verhaal vertellen.<br />
<br />
Want elke steen heeft een verhaal. Een verhaal over vuur, aarde, mineralen, water en natuur. Hoe ziet uw steen eruit?<br />
Wees welkom om het te ontdekken aan de hand van andere verhalen: <a href="http://bit.ly/ZI74Ui">Thuisland</a>, 3 Maart 2013 15:00 uur, Weerwaterplein 1, Almere.<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-_lC3jMZLgiQ/UTC1SpoGlXI/AAAAAAAAALs/0oBwJKYzVBs/s1600/Flyer+Thuisland+gecompr.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-_lC3jMZLgiQ/UTC1SpoGlXI/AAAAAAAAALs/0oBwJKYzVBs/s320/Flyer+Thuisland+gecompr.jpg" /></a>Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-16515361176047189492012-12-18T11:18:00.000+01:002012-12-18T11:20:36.232+01:00Liefde<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-u4D8b5xsaMo/UNBCpN7yf2I/AAAAAAAAALU/ixiB3nnwfe0/s1600/kerstkaart%2B2012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="400" width="284" src="http://1.bp.blogspot.com/-u4D8b5xsaMo/UNBCpN7yf2I/AAAAAAAAALU/ixiB3nnwfe0/s400/kerstkaart%2B2012.jpg" /></a></div><br />
Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-18581131920891072002012-11-23T13:13:00.000+01:002012-11-23T13:33:24.347+01:00De zin van schrijven (of: Lieve Henk)Een <a href="http://www.inog.org">LV INOG</a>-bericht tref ik vanochtend in mijn Inbox, een bericht van Indischen die zijn opgegroeid bij ouders die de Tweede Wereldoorlog in Nederlands Indië meemaakten en die daar nog dagelijks de gevolgen van voelen. Er was een tijd dat ik kind aan huis was bij de vereniging en zelfs dat ik er in het bestuur zat. Omdat we elkaar met een half woord begrepen, lief en leed deelden en elkaar hielpen en ondersteunden, was de onderlinge verbondenheid diep. Ook nu nog, hoewel ik er al jaren niet meer kom. Mijn eigen verwerkingsproces is goeddeels afgerond (voor zover dat ooit kan) en mijn leven is verder gegaan naar andere mooie en moeilijke dingen.<br />
<br />
Dus een bericht van de INOG trekt meteen mijn aandacht: waarom schrijven ze oud-leden aan? Henk Garenstroom blijkt overleden, verongelukt op zijn geliefde Bali, met een stompzinnige scooter. Direct zie ik het warme, stralende gezicht voor me van de man die mij als penningmeester opvolgde. Een man die altijd klaar stond voor de vereniging, voor elke INOG’er die in de knoop zat en indertijd dus ook voor mij. Met zijn beeld is het beeld verbonden van Barry, zijn partner, ook een hartstochtelijk verenigingsman. Kerel, kerel, wat zal je het moeilijk hebben en nog krijgen. Ik hoop dat je je realiseert dat je een hele vereniging hebt om er voor je te zijn, ook al zul je toch je eigen proces door moeten.<br />
<br />
Lang twijfel ik of ik moet toegeven aan mijn behoefte over Henk te schrijven en publiceren. Moet ik dat niet eerst overleggen met Barry? Maar hij zit nog ver weg in Bali en heeft echt wel wat anders aan zijn hoofd. Of zou het hem juist steunen? Maar alle aandacht komt hem nu toe en niet mijn stompzinnige schrijfbehoefte, ik heb het recht niet om aandacht naar me toe te trekken nu.<br />
<br />
Ik bel een mede-oud-lid om even op verhaal te komen en schiet gelijk vol tranen. Maar praten lucht op. Vervolgens probeer ik me weer op mijn werk te concentreren. Ik beantwoord een bericht van een potentiële klant en werk vervolgens verder aan mijn handleiding voor hoe je nu een prachtig verhaal kunt schrijven. Ik wilde er ook iets over bloggen, maar voel dat ik alleen maar over Henk zou kunnen bloggen. Dus toch maar de handleiding. Het kost moeite, maar het gaat.<br />
<br />
Ik werk mijn visie op het boek verder uit: het mag geen saai stappenplan worden, maar ik wil er een inspirerende reis met een voortdenderende trein van maken , vol tot de verbeelding sprekende voorbeelden en creatieve, handige oefeningen. Als je alle oefeningen maakt, eindig je met een prachtig verhaal, zo heb ik bedacht. Eigenlijk staat het boek inhoudelijk al in de grondverf en sla ik nu alleen nog maar wat vakliteratuur erop na om te zien of ik niks ben vergeten. Daarna nog de grote redactieslag.<br />
<br />
Vandaag lees ik <i>"Het geheim van de schrijver"</i> van Renate Dorrestein. Ze vertelt hoe de ziekte en dood van een vriendin haar werk als schrijfster op zijn kop heeft gezet. Over hoe haar vriendin vraagt wat zij nu aan al die verzonnen verhalen van Renate hebben. Renate besluit radicaal om geen fictie meer te schrijven. Totdat het dochtertje van haar vriendin een boekje krijgt, getiteld <i>"Derk Das blijft altijd bij ons"</i>. Het is een verhaal over een Das die dood gaat tot groot verdriet van de andere bosdieren. Het meisje leert eruit “dat de dood óók een verlossing kan zijn…, dat verdriet minder scherp wordt wanneer je het deelt en dat onze overledenen voortleven in onze herinneringen.” Meteen gaat Renate weer fictie schrijven.<br />
<br />
Meteen gaat Katja weer bloggen. Ik zie Henk weer vol aandacht naar ons luisteren, vol zorg de catering verzorgen tijdens onze bijeenkomsten. Henk, nooit zal ik jouw oprechte toewijding aan ons vergeten, je leeft voort in onze herinneringen. Lieve Barry, schroom niet om je verdriet met ons te delen. We zijn er graag voor je.<br />
<br />
Zo moge het zijn.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-WIdhtopIENI/UK9oO5faViI/AAAAAAAAAK8/kpv-wkNQm4E/s1600/zwervende%2Bindo%2Bgecompr.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="227" src="http://3.bp.blogspot.com/-WIdhtopIENI/UK9oO5faViI/AAAAAAAAAK8/kpv-wkNQm4E/s320/zwervende%2Bindo%2Bgecompr.jpg" /></a></div><br />
Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-53577000506093430612012-10-12T10:25:00.000+02:002012-10-12T10:25:44.232+02:00Symboliek in je levensverhaal<i>Prachtige Verhalen Schrijven </i>moet het boek gaan heten waar ik momenteel voor een uitgever aan schrijf als ik even geen werk van klanten heb. Vandaag schrijf ik daarin over de prachtige werking van symbolen in je verhaal. Maar al schrijvend, vraag ik me ineens af in hoeverre dat ook van toepassing is op een levensverhaal. Want dat gaat over de werkelijkheid zoals jij dat hebt ervaren. Daar kun je niet even een paar leuke symbolen bij verzinnen die er in het echt helemaal niet waren.<br />
<br />
Toch ben ik tal van voorbeelden tegengekomen in mijn praktijk als scrhijfcoach van (auto)biografen waarin dat op een hele mooie manier toch is gelukt. Stel je voor dat je steeds per vliegtuig van land naar land bent verhuisd en in elk land een levensfase hebt doorgemaakt (in Zwitserland geboren, in de VS gestudeerd, in Nederland gewerkt, in Duitsland je gezin gesticht), dan is een vliegtuig een prachtig symbool voor jouw levensverhaal. Mensen uit Indië hebben dat bijvoorbeeld met de oude mailschepen, waarmee ze van en naar Indië en Nieuw-Guinea voeren. Afbeeldingen van die schepen zijn voor hen dan ook populaire plaatjes voor op de omslag. Ook kun je belangrijke gebeurtenissen markeren met gedachteflarden aan andere symbolen uit de lucht- of zeevaart. Vertellen dat je vader niet zozeer de krant zat te lezen als je thuiskwam, maar dat je op de achterkant van die krant een foto van een vliegtuigwiel of scheepsanker zag, waar je verlangend naar keek, omdat je wegwilde uit een benauwende situatie. Of je laat je moeder geen boodschappenlijstje op de achterkant van een enveloppe schrijven, maar op de achterkant van een vliegtuigticket, als symbool voor dat jouw fijne, bekende leventje in dat andere land nu wordt gebruikt als boodschappenbriefje.<br />
<br />
Ik had ook een klant die haar levensfasen typeerde in kleuren: groen voor haar idyllische jeugd op een boerderij, zwart voor de oorlogsjaren, rood voor haar turbulente tienerjaren in de voor haar verstikkende jaren ’50, etc. Dan kun je natuurlijk je hoofdstuktitels de namen van kleuren geven, maar je kunt het ook subtieler doen. Bijvoorbeeld door te vertellen dat je tijdens cruciale momenten kleren droeg in die kleur of dat dingen met die kleur je toen juist opvielen of nog anders.<br />
<br />
Maar waarom zou je dat eigenlijk doen, symbolen gebruiken? Wel, het is een van de vele manieren om verdieping te geven aan je verhaal. Om jouw verhaal meer literair te laten zijn dan een standaard ervaringsverhaal zoals er zoveel zijn. Om ervoor te zorgen dat jouw verhaal vastplakt op het netvlies van je lezers, want beelden blijven nu eenmaal beter ‘hangen’ dan tekst.<br />
<br />
Moet je dan je levensverhaal volstoppen met allemaal symbolen? Nee. Een verhaal moet zonder die symbolen ook op zichzelf al kunnen boeien. En zeker in het begin van je verhaal, adviseer ik altijd om ze terughoudend en alleen wat verdekt te gebruiken, omdat je verhaal anders naar melodrama gaat neigen. Je hoeft ook niet uit te leggen wat die symbolen betekenen in je verhaal; laat de interpretatie vooral over aan de lezer: show, don’t tell! Tegen de tijd dat je verhaal aankomt bij de climax, bij de gebeurtenissen die jou werkelijk hebben gevormd tot de mens die je vandaag bent, kun je ze uiteraard veel opvallender gebruiken; echt ‘in the spotlight’ zetten. Bijvoorbeeld door niet te vertellen dat je vader voorgoed uit je leven verdween en daarmee jouw mogelijkheid om je ‘vliegend’ in plaats van kruipend te ontwikkelen in het leven ook verdween. Maar bijvoorbeeld door te vertellen dat terwijl zijn vliegtuig uit zicht verdween, jij ontdekte dat je schoen kapot was terwijl je te voet naar huis moest of de bus miste of nog anders. Daarmee omzeil je gelijk het melodrama van te moeten melden hoe vleugellam je je voelde; het symbool zegt de lezer al genoeg over jouw emoties. Show, do’nt tell.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-99SE1DPeuB0/UHfT6aXDOHI/AAAAAAAAAKk/i0ai_W_EEQ8/s1600/voorkant%2Bmailschip.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="226" src="http://2.bp.blogspot.com/-99SE1DPeuB0/UHfT6aXDOHI/AAAAAAAAAKk/i0ai_W_EEQ8/s320/voorkant%2Bmailschip.jpg" /></a></div><br />
Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-41407314764994718922012-06-20T23:07:00.000+02:002012-06-20T23:07:23.696+02:00Midzomers priesteres in multicultureel AlmereIneens vibreert de inspiratie om zelf een fictieverhaal te schrijven en ten tonele te voeren, weer door elke cel van mijn zijn. Het Almeers Midzomerfeest vroeg om een verhalenverteller en ik begon te lezen over zonnewendes, natuurgoden, druïden, priesteressen, heksen, ceremonies, onverdraagzame christenen en Sint Jansfeesten. Een nieuwe wereld duizelde om me heen. Hoewel ik me had voorgenomen om lekker gemakkelijk een bestaand verhaal te vertellen, regen zich al lezend allerlei verhaallijnen aaneen. Dan maar alles opschrijven en zo ontstond vanzelf een begin van een verhaal.<br />
<br />
Een jonge vrouw wordt heen en weer wordt geslingerd tussen al die midzomerse elementen. In de hoop op verlossing besluit ze tot een dramatische daad tijdens de midzomerceremonie van druïden en priesteressen op hun heilige eiland. Maar welke? En hoe reageren die andere figuren daarop, haar christelijke familie, haar man, haar bij de priesteressen achtergelaten buitenechtelijke kind, de hogepriesteres?<br />
<br />
Welk einde zou ik eraan vlechten? Ik ging te rade bij mijn collegavertelster Hanna Sijmons, die op het eilandje Utopia tijdens hetzelfde Midzomerfeest ook een verhaal zal vertellen. We bedachten dat mijn publiek met mijn hoofdpersoon meemoet op de boot om op het eiland Utopia in het Almeerse Weerwater het vervolg te horen van 'hogepriesteres' Hanna. Hoe wonderwel bleek haar verhaal aan te sluiten op mijn begin vol intriges! En terwijl zij dat aan ‘mijn’ publiek vertelt, begin ik op het Lumièrestrand opnieuw met een volgende groep luisteraars…<br />
<br />
Maar gisteravond ontmoette ik de organisatoren en de andere activiteitenleiders. Met de wereld der druïden nog in mijn vezels, plonsde ik in een echt Almeers multicultureel, multidisciplinair gezelschap van enthousiastelingen. Ze gaan allemaal vanuit hun eigen cultuur invulling geven aan de Midzomerviering: kinderverhalenvertellers uit Suriname, artistieke zandsculpturen, strandvoetbal, communitydance, brassband, knutselworkshop om het eiland te versieren, heksensoep in een heksenketel maken, er gaat zaterdag echt van alles gebeuren, ontdekte ik.<br />
<br />
Misschien nog het meest eigentijdse of van alle tijden: elke bezoeker neemt zelf eten mee om rond 18:00 uur zelf op de aanwezige bbq te leggen en met zijn eigen, ook zelf meegenomen drinken te picknicken op zijn eigen, zelf meegenomen handdoek of matje.<br />
<br />
Mijn eerste gedachte gisteravond: wat weten deze mensen nu over het Midzomer van druïden en hun strijd erover met de christenen en wat hebben hun activiteiten daarmee te maken? Tweede gedachte: FOUTE 1e gedachte! Vervangen door: geweldig hoeveel culturen over de hele wereld de Midzomerviering kennen en anders invullen! Hier past mijn verhaal naadloos tussen; het zal een van de vele kleuren worden die Midzomer zaterdag rijk zal zijn.<br />
<br />
Zo moge het zijn.<br />
<br />
Zaterdagavond 23 juni op het Lumièrestrand in Filmwijk (en op het eilandje Utopia):<br />
Middagprogramma (met ook veel kinderactiviteiten) vanaf 16.00 uur<br />
BBQ/picknick (zelf eten/drinken meenemen!) vanaf 18.00 uur<br />
Avondprogramma vanaf 20.00 uur<br />
Komt allen!<br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-KqC-nqXqVGo/T-I5YblaTlI/AAAAAAAAAKE/QdyQzPDczjc/s1600/midzomerflyer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="226" width="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-KqC-nqXqVGo/T-I5YblaTlI/AAAAAAAAAKE/QdyQzPDczjc/s320/midzomerflyer.jpg" /></a><br />
<br />Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-87311054613285034302012-06-06T09:50:00.000+02:002012-06-06T09:50:45.414+02:00Het levensverhaal van je kindJe schrijft met veel energie je levensverhaal om na te laten aan je (klein)kinderen. Maar veel van je jongste kinderjaren weet je niet meer en je ouders kun je het niet meer vragen. Je bedenkt hoe mooi het zou zijn als je jouw kinderen die herinneringen aan hun jongste jaren wel zou kunnen meegeven. Herkenbaar? Begin dan nu met opschrijven, gewoon af en toe een herinnering. Voorbeeldje?<br />
<br />
Uit het aantekeningenboekje dat ik bijhoud voor mijn zoontje (bijna vier):<br />
<br />
3 juni 2012 Vriendjes maken<br />
We sloten een deal: ’s morgens samen naar de kerk en ’s middags samen naar de binnenspeeltuin. Je kerkvriendje kon niet mee naar de speeltuin, dus moest je daar zelf speelkameraadjes zoeken. Om dat gemakkelijker te maken, blijf ik expres bij de papa’s en mama’s aan een tafeltje zitten en zeg dat je lekker met de andere kindjes moet gaan spelen. Eerst speel je vol plezier 'veilig' alleen: je klimt, glijdt en ploft in de ballenbak en op het springkussen.<br />
<br />
Dan vind je dat alleen toch maar alleen is en probeer je contact te maken met twee grotere jongens. Je gooit ballen over ze heen en dat vinden ze niet leuk. Ze gooien ballen terug en duwen je om. Je roept dat je ‘jouw politie gaat bellen’, maar daar zijn ze niet van onder de indruk. Uiteindelijk springen ze je op je nek en dan roep ik toch maar dat het zo wel genoeg is. Je vlucht in mijn armen en ik geef je wat te drinken. Als je wat bedaard bent, leg ik uit dat gooien met dingen misschien niet de beste manier is om te zeggen dat je wilt samen spelen. Misschien beter samen klimmen of springen of zo.<br />
<br />
Even later probeer je samen met een meisje samen te glijden en een wedstrijdje te rennen naar het springkussen, maar zodra haar papa mee wil spelen, kijkt ze je niet meer aan. Dan zie je een jongetje zachte blokken opstapelen voor het einde van de glijbaan. Je draagt er nog een aan en samen bouwen jullie verder, om ten slotte de boel schaterlachend omver de glijden. Daarna vangen jullie fantasieboeven, springen de paddenstoelen op het springkussen omver en rennen achter elkaar aan. Samen durf je ook weer naar het gedeelte waar die grote jongens spelen.<br />
Yeah! Goed gedaan!Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-54705484804001040282012-05-04T09:23:00.000+02:002012-05-04T09:26:05.637+02:00Huismoeders op leeftijdWedstrijdafstand 10 km voor de Marathon van Amersfoort eindelijk bereikt. 23 April, het kostte enige moeite, maar leverde geen problemen op. Nog zeven weken om dat tempo op te krikken, want van 1:06:00 zullen alleen de huismoeders op leeftijd juichen (of hoor ik daar al bij?). Toch voel ik me niet ontevreden. Liep ik in januari nog rondjes Beatrixpark van 3,5 km in een half uur, dan is mijn prestatie van vandaag toch een hele mooie. Ook zweette ik me een ongeluk in mijn oude studentenjoggingpak, dus dat ga ik volgende keer verruilen voor mijn nieuwe, strakke runnerssuit. Dan zie ik er eindelijk net zo uit als de hardlopers die ik tijdens mijn rondjes tegenkom en misschien zien ze wel niet dat mijn pakje gewoon een aanbiedinkje van de Gamma was.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-rkfLQ-m0ANA/T6ODw1l8UBI/AAAAAAAAAJo/SI13F_I_ev0/s1600/hardloopschoenen%2B%2526%2Bbieslook%2Bgecompr.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="164" src="http://1.bp.blogspot.com/-rkfLQ-m0ANA/T6ODw1l8UBI/AAAAAAAAAJo/SI13F_I_ev0/s200/hardloopschoenen%2B%2526%2Bbieslook%2Bgecompr.jpg" /></a></div><br />
En tjonge, wat smaakt zo’n verse, bruine boterham met een gebakken banaantje en een vers mok kruidenthee dan zalig. Ja, je denkt toch niet dat ik van die vieze energiedrankjes ga nemen, hè? Het leven is wel om van te genieten, hoor. Mijn lunchrondje Weerwater met extra lusje om het kasteel van Almere was überhaupt een minivakantietje, want de zon scheen en dan is het een prachtige route tussen water en riet met meeuwen, futen, meerkoeten, eenden en velden vol paardenbloemen, Vlaamse gaaien, merels, mussen, eksters enzomeer. Dankzij Google Maps uitgevogeld: precies 10 km door het groen zonder al te veel verkeer. Jammer dat de wedstrijdroute in Amersfoort straks door een stad vol mensen en beton gaat.<br />
<br />
Zo. Boterhammetje op en nu weer aan de slag. Op mijn bureau ligt een klein stapeltje flyers en visitekaartjes van collegastandhouders van de 55+beurs in Hoogeveen. Aangezien het de eerste beursdag wat rustig was, hadden we alle tijd om te netwerken en moet ik dus nu die flyers en kaartjes napluizen op toezeggingen en invoeren in LinkedIn. Gelukkig was het zaterdag wat drukker en heb ik zelfs nog een leuke workshop gegeven over “Boeiend schrijven of vertellen over je leven”. Ik had mijn verhaal voorbereid met prezi, een absolute openbaring voor mij. Ik klikte een mindmap bij elkaar van mijn verhaal, tekende er een route doorheen en Prezi maakte er een prachtige presentatie van waar de logica van afspatte en die elke toeschouwer bijbleef. Want het beeld van zo’n mindmap onthoud je, een serie Powerpoint-sheets niet. Bovendien dwingt het mindmappen mij om mijn verhaal logisch, simpel en voor iedereen navolgbaar op te bouwen. Ook voor de huismoeders op leeftijd, want die waren er zaterdagmiddag in Hoogeveen. Plaatjes en kleurtjes erbij om het nog sprekender te maken en het regende complimenten. Nou ja, het verhaal dat ik er met een smeuiïg Indisch accent als voorbeeld bij vertelde over mijn pinnige Sumatraanse overgrootmoeder deed ook veel, maar toch.<br />
<br />
Lang leve de huismoeders op leeftijd!<br />Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-54008937221422986112012-03-14T10:54:00.002+01:002012-03-14T11:06:56.041+01:00Gewelddadige seksbom & ik?Het voordeel van je boekenkast verhuizen van je tijdelijke werkkeet in ons ieniemienielogeerkamertje naar mijn nieuwe kantoor op onze ruime, lichte, eindelijk verbouwde zolder, is dat je de moeite neemt om de inhoud kritisch te keuren. Dilemma's zijn bijvoorbeeld de in je jeugd stukgelezen boeken die niemand in het gezin ooit nog zal openslaan, maar waar de band te emotioneel mee is om ze bij het oud papier te zetten. Miranda Blaise heetten ze bij mij: ik heb ze in het Engels (daar heette ze Modesty Blaise), Nederlands en als strip; allemaal verslonden en grondig herkauwd. Veel scènes kan ik nu nog uit mijn hoofd navertellen, inclusief kwinkslagen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/--Se-6-YxsEM/T2Bn79T2w2I/AAAAAAAAAJU/9nRLryl4muE/s1600/blaise0001.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="150" width="200" src="http://4.bp.blogspot.com/--Se-6-YxsEM/T2Bn79T2w2I/AAAAAAAAAJU/9nRLryl4muE/s200/blaise0001.jpg" /></a></div><br />
Wat had ik met die gewelddadige seksbom, waarschijnlijk geschapen voor een mannelijk lezerspubliek? Ik kon vluchten voor mijn onbegrepen en dus onbestemde angsten. Want Miranda was nooit bang, wist altijd voor elke dodelijk hopeloze situatie een uitweg door wanhoop geen kans te geven en altijd maar bezig te zijn met de vraag: hoe ga ik dit spelletje winnen? Ook als ze vastgebonden in een cel lag te wachten op haar executie. In mijn fantasieën was ze het antwoord op mijn angsten. In werkelijkheid natuurlijk niet, want als je vader weer eens een onverwachte woede-uitbarsting had of zich hulde in een zenuwslopende zwijgzaamheid, hielp daar geen gevechtstrucje tegen. En in mijn echte dromen, waar vertrouwde mensen in vreselijke monsters veranderden, verstijfde ik van angst en bleven Miranda’s oplossingen niet tevoorschijn buiten mijn bewustzijn.<br />
<br />
Maar in mijn dagdromen was ze ook het antwoord op mijn onbegrepen angsten voor groepshysterie. Want zij leidde haar eigen misdaadgroep en bestreed andere groepen. Alleen, met haar partner of met ‘haar mensen’, hele of halve misdadigers, verschoppelingen van de maatschappij die ze ooit eens had geholpen of een boeddhist die eens haar leven had gered. Langzaam ontwikkelde ook ik het vermogen om de meest onwaarschijnlijke randfiguren een plekje in bijvoorbeeld mijn orkestcommissie te gunnen en een rol te geven die ze aankonden, al dan niet met mijn coaching. De nerd mocht van mij alle verzekeringsvraagjes uitzoeken, het muurbloempje beheerde de penningen en de brutale soliste mocht de contacten met het Franse koor voor haar rekening nemen. Ik als voorzitter verdeelde en heerste. Maar o, jee, als ik geen voorzitter mocht zijn en zo kwam ik op managementschool Nyenrode terecht…<br />
<br />
Met mannen deed Miranda wat ze wilde: zin in een bedpartner? Alleen af en toe een lieverd en altijd buiten 'crime-uren' en buiten haar crime-netwerk. En natuurlijk begon en eindigde een affaire alleen op haar eigen initiatief. Goh, waar herken ik dat patroon toch van? Dat dit wel een erg instrumenteel begrip van liefde was met weinig uitzicht op een gelijkwaardige relatie, leerde ik pas veel later langs geheel andere weg. Oftewel: met vallen en opstaan.<br />
<br />
Intussen, na vele jaren therapie een hele hoop zelfvertrouwen en wijsheid verder, zit ik met uiteenvallende en vergeelde Miranda’s in mijn handen naast de boekenkast. Ik kan geen afscheid nemen en zet ze in het boekenkastje dat op de logeerkamer blijft. Wie weet komt er nog eens een angstig vriendinnetje van Tim logeren…<br />
<br />
Het wordt toch eens tijd dat ik mijn eigen autobiografie ga schrijven. En wel aan de hand van mijn boekenkast. Mijn favoriete prentenboeken staan gelukkig al bij Tim in de kast. Nog een interessante vraag: welke boeken ontbraken er eigenlijk in mijn boekenkast en waarom?Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-39372189157792219492012-03-09T11:01:00.000+01:002012-03-09T11:01:58.687+01:00Hoe helpt vasten een ondernemer?Eens per maand ontbijt ik met een paar christelijke ondernemers uit Almere (www.cvmv.nl). Dan vragen we elkaar kritisch: hoe christelijk doe jij eigenlijk zaken? Of: in hoeverre helpt jouw geloof je als ondernemer? Vanochtend was het mijn beurt om de openingsvraag te stellen. Aangezien we in de 40-dagentijd voor Pasen zitten, vroeg ik: wat kan vasten je als ondernemer opleveren?<br />
<br />
Geen vraag waar ik zelf al een pasklaar antwoord op had. Ik had op eigen gelegenheid wel eens geprobeerd te vasten, maar met 47 kg en een standaard lage bloeddruk bleek dat niet echt een goed idee. Maar alsof het zo moet zijn, merk ik de afgelopen weken aan mijn lichaam dat vegetarische avondmaaltijden me veel en veel fitter doen voelen en dat ik gewoon ook niet meer zo’n zin heb in vlees. Liever die honderd soorten kaas van de kaasboer op brood of paddenstoelen op mijn pasta, knapperig gebakken tofu, tempé of Indische eitjes op mijn rijst, vis bij mijn piepers of Indiase linzencurry over mijn naanbroodje. Iets anders tussendoor snoepen dan fruit of een mueslireep als mijn hoofd te licht dreigt te worden, is nooit een behoefte geweest en chips heb ik überhaupt niet in huis. Ik kom gewoon niet op het idee om dat te kopen. Maar het is nooit een overtuiging geweest, ik eet gewoon waar ik zin in heb. En wel elke drie uur, want anders sta ik te tollen op mijn benen.<br />
<br />
Vanochtend kwamen we erachter dat vasten niet alleen maar met voedsel te maken heeft. Ik hoorde mezelf concluderen dat het ook te maken heeft met het loslaten van je dagelijkse mallemolen. Het vasten dat ik kende, was zo’n doel op zich. Maar nu heb ik geleerd dat het een middel is om tot een doel te komen. In feite maak je jezelf leeg om meer ruimte te creëren voor bezinning: waar sta ik, waar wil ik heen en hoe ga ik dat aanpakken? Of je daar nu een God aan wilt verbinden of niet, doet er volgens mij niet zoveel toe; het gaat om de essentie.<br />
<br />
Ariane Inden kwam gelijk bovendrijven bij me: “In tijden van crisis (gedwongen vasten, fantaseer ik er nu bij) vraag ik mijn mensen: ‘Wie heeft er ideeën waardoor we hier beter uitkomen dan vóór de crisis?’ Je wilt niet weten wat er dan aan ongebreidelde creativiteit los komt om weer mee verder te gaan!” Want dat is wat er gebeurt als mensen een schaarste ervaren: ze worden ongelooflijk creatief in bedenken wat ze echt graag willen en hoe ze dat zouden kunnen bereiken. En ze durven eindelijk los te laten wat toch niet erg belangrijk lijkt.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-TuZOhoGMXcs/T1nTtrl23WI/AAAAAAAAAJI/1nB-u-Rf-pM/s1600/druiven%2Buit%2Bde%2Btuin.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="104" width="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-TuZOhoGMXcs/T1nTtrl23WI/AAAAAAAAAJI/1nB-u-Rf-pM/s200/druiven%2Buit%2Bde%2Btuin.jpg" /></a></div><br />
En dus besluit ik door te gaan met weinig vlees eten en mijn tussendoortjes te beperken tot fruit. Én elke dag in mijn dagboek mezelf de vraag te stellen: waar sta ik en waar wil ik naar toe? Wat gaat mijn dag van vandaag daaraan bijdragen?<br />
Mijn goeie ouwe pastor uit de Janskerk zou zeggen: Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-76409362356464137652012-02-17T11:09:00.000+01:002012-02-17T11:10:20.898+01:00De autobiografie die een uitgever wilSommige debuutautobiografieschrijvers hebben de droom dat hun boek zal worden uitgegeven en beschikbaar komt voor een breed publiek. Als zo iemand zich tot mij wendt, citeer ik een uitgever van een grote uitgeverij, die ooit tijdens een workshop voor debutanten zei: “Wil ik een autobiografie uitgeven, dan moet ie met kop en schouders uitsteken boven de rest, dan moet het beduidend meer zijn dan een ervaringsverhaal.”<br />
<br />
Hoe laat je je autobiografie meer zijn dan een ervaringsverhaal? Er zijn vele methoden, maar onlangs kwam een collegaschrijfcoach met een interessante schrijfoefening: herschrijf eens een sprookje vanuit het perspectief van ‘the bad guy’. Dus concreet: herschrijf bijvoorbeeld het sprookje van Hans en Grietje door de heks als ik-figuur op te voeren. Dat kun je ook toepassen in een autobiografie.<br />
<br />
Wie dwarsboomde mijn dromen en ambities als kind, als adolescent, als yup? Vooral mijn eigen angst voor wat anderen wel niet van me zouden kunnen denken. Zou ik die angst kunnen opvoeren als een al dan niet menselijke personage die me steeds weer de verkeerde kant op stuurt? Totdat ik ‘m eindelijk overwin? En dan toch af en toe merk dat ie weer zijn kop om de hoek steekt?<br />
<br />
Het hoeft ook geen ‘bad guy’ te zijn. Ik zou bijvoorbeeld ook mijn moeder in de ik-vorm kunnen laten vertellen hoe ze mij zag thuiskomen na mijn verblijf in de kibboets, waar ik ‘de liefde van mijn leven’ had ontmoet. Of hoe ze mij aan de telefoon hoorde vertellen over mijn besluit hem toch maar terug naar Israel te sturen, hoe ze mij aanried naar een goede therapeut te gaan of hoe ze de geboorte van mijn zoon (waar ze bij was) ervoer, etc. Op die manier vertel ik niet alleen mijn eigen verhaal, maar ook dat van mijn moeder en laat ik zo de parallellen en verschillen tussen twee generaties zien. Wat roepen mijn lotgevallen bij haar op aan eigen herinneringen, emoties en oordelen over hoe ik ermee omga? Het hoeft natuurlijk niet mijn complete levensverhaal te zijn, ik kan er ook voor kiezen om alleen de gebeurtenissen te vertellen die een bepaald thema raken.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-dNLkSDnxMho/Tz4luCzOEnI/AAAAAAAAAIs/B8pMFxN6d-8/s1600/beer%2Bklein.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="150" src="http://3.bp.blogspot.com/-dNLkSDnxMho/Tz4luCzOEnI/AAAAAAAAAIs/B8pMFxN6d-8/s200/beer%2Bklein.jpg" /></a></div>Maar het kan ook nog creatiever: ik zou ook mijn teddybeer op mijn bed kunnen laten vertellen wat ik hem 's ochtends vertelde over mijn dromen van de nacht. Mijn dromen weerspiegelen namelijk altijd wat ik overdag heb meegemaakt. Soms is er wat fantasie nodig om ze te kunnen duiden, maar met name de emoties uit de droom en de emoties van de dag ervoor komen bijna altijd overeen. Ik zou een hele wijze beer kunnen opvoeren die een vaderlijk advies als commentaar op mijn dromen geeft of juist een hele domme of kinderlijke beer die weliswaar een domme of kinderlijke interpretatie geeft, maar die in de kern wel raakt waar het om gaat. Ik kan beer laten vertellen hoe ik hem heb vastgehouden of juist uit bed heb geschopt of laten vallen die nacht in relatie tot de droom. Ook heb ik de gewoonte om ’s avonds in bed in mijn dagboek even mijn slaap verstorende gedachten te noteren. Ik zou kunnen vertellen dat beer heeft zitten meelezen en wat ie daarvan dacht.<br />
<br />
Je kunt het zo gek of zo intellectueel maken als je maar wilt: laat de encyclopedie in je boekenkast in de woonkamer maar commentaar geven op de tv-programma’s die je keek, op de mensen die je op bezoek had of op wat je verder in die woonkamer deed. Uiteraard met de nodige historische of psychologische encyclopedische kennis als achtergrond. Of laat je kamerplant commentaar geven op wat ie jou in de woonkamer zag doen vanuit een botanisch perspectief of nog anders.<br />
<br />
Wie levert nog meer creatieve ideeën?Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-77373043338583453122012-02-03T10:51:00.001+01:002012-02-03T10:54:18.327+01:00Een biografie smeden van losse herinneringenVeel vrijwilligers bieden ouderen aan om hun levensverhaal op te tekenen. Vaak vol goede bedoelingen en enthousiasme, maar niet gehinderd door enige schrijfervaring, zoals mijn voormalige baas, prof. Bomhoff, zou zeggen. Daarom heb ik in het verleden wel eens vrijwilligers getraind op kosten van een instelling of vrijwilligersorganisatie. Broodroof? Wel nee, veel ouderen kunnen mijn honorarium niet betalen en zo kan ik ze indirect toch helpen. Literaire hoogstandjes zal het niet opleveren, maar dat is het doel ook niet: wel activering en hersentraining van ouderen, gespreksstof voor hun naasten, een waardevol document voor de (klein)kinderen.<br />
<br />
Maar soms lopen die vrijwilligers halverwege vast. Vandaag kreeg ik de vraag voorgelegd hoe je van een hoop losse anekdotes (of herinneringen) over iemands leven toch een samenhangend verhaal kunt smeden. Mijn antwoord wil ik graag met jullie delen. Een verhaal heeft altijd een thema, een plot en een ontknoping of boodschap. Als iemand vooral een heleboel anekdotes vertelt, is de uitdaging om in die reeks korte verhaaltjes die drie verhaalelementen naar voren te laten komen. In dat verband is het hier eerder genoemde boek van Jakob Klompstra, <i>Wat is die jongen druk</i>, verhelderend. Op een eenvoudige manier heeft de redacteur met verbindingsteksten de vaak anekdotische door Jakob vertelde herinneringen tot een samenhangend levensverhaal gesmeed. Maar het kan ook subtieler. Misschien door bepaalde elementen te benadrukken, misschien met tot de verbeelding sprekende hoofdstuktitels, citaten, gedichten, foto’s of andere afbeeldingen, opmaak of nog anders: creativiteit biedt mogelijkheden.<br />
<br />
Maar eerst moet je die elementen (liefst in overleg met de geïnterviewde, maar in ieder geval voor jezelf) benoemen. Vragen om thema, plot en boodschap op het spoor te komen, kunnen bijvoorbeeld zijn:<br />
• Welke thema’s, soorten gebeurtenissen/situaties, symbolen, kleuren, rollen en/of conflicten komen steeds terug in de anekdotes (of herinneringen)?<br />
• Zit daar een ontwikkeling in, een moment van inzicht, een radicale ommekeer, een ‘gat’ in de ontwikkeling of nog anders?<br />
• Door welke gebeurtenissen is hij de mens geworden die hij vandaag is of die zijn naasten kennen?<br />
• Welke functie speelt humor (of een andere overheersende levensinstelling) in zijn leven? Is het overlevingstactiek, levensgenot, een verlangen, een doel, een harnas of vlucht (tegen/voor wat)?<br />
• Wat voor boodschap zou hij aan wie willen overdragen of welk soort boodschap volgt er op stopwoordjes als ‘ik zeg altijd…’ of ‘je moet…’?<br />
• Wat zou hij nog willen doen, meemaken of hoe kijkt hij terug op zijn leven?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-mZHaBiTd2p8/TyuriTkhp7I/AAAAAAAAAIg/WhsVHarSzOo/s1600/omslag%2B1108.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="140" src="http://4.bp.blogspot.com/-mZHaBiTd2p8/TyuriTkhp7I/AAAAAAAAAIg/WhsVHarSzOo/s200/omslag%2B1108.jpg" /></a></div>In het hiernaast afgebeelde boek van Piet Fredriksz was het verbindende thema bijvoorbeeld de noodzaak om steeds weer te moeten verhuizen en weer een nieuwe thuis op te bouwen met alle gevolgen van dien voor Piets leven en zijn persoonlijkheidsontwikkeling. Dat thema heb ik als redacteur terug laten komen in titel, omslagtekening, achterflaptekst, hoofdstuktitels, voor- en nawoord.<br />
<br />
Misschien heb je nu nog niet meteen een ‘eureka’-gevoel, maar ervaring leert dat als je met een of meer van deze ideeën aan de slag gaat, je vanzelf op eigen ideeën komt om lijn te brengen in je verhaal. Probeer wat wegen uit en vertrouw op je intuïtie. Het blijft natuurlijk maatwerk en er is niet één juiste weg. Het is de kunst om die weg te vinden die goed voelt voor jou en je interviewee.<br />
<br />
Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-26350368979593906142012-01-26T11:20:00.001+01:002012-01-26T11:22:26.646+01:00Het kind in mij mag meespelen als ik werkVerslaafd. Nog niet eens zo lang geleden, in 2001, nog voordat ik begon met Woorden over Leven. Aan computerspelletjes spelen. Hoe simpeler, hoe verslavender. Vaak tot vier uur ’s nachts, met alle gevolgen van dien. Gelukkig leerde ik ermee om te gaan: alleen spelen als beloning na werken, alleen als ik er echt zin in had en nooit als vlucht voor iets waar ik geen zin in had. Dus: luisteren naar mijn hart. Van tevoren een wekker zetten tot wanneer ik mocht spelen. En als ik toch als vlucht zat te spelen, dan moest ik van mezelf onmiddellijk switchen naar mijn dagboek en alles opschrijven wat me dwars zat. Meestal bedacht ik dan al schrijvend een oplossing voor wat me dwars zat en dan verdween ook acuut de wens om te spelen; dan wilde ik aanpakken en doen wat goed voelde. Op zeker moment durfde ik het aan om de spelletjes van mijn pc te verwijderen en als beloning iets anders te gaan doen: een rondje park hardlopen, een echt lekker lunchbroodje maken, even wat zangoefeningen doen. Gewoon tussen het werk door.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-mgNDE0ODE-k/TyEo1VEJAJI/AAAAAAAAAIM/9cKi-M5biQs/s1600/tetris.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="196" src="http://2.bp.blogspot.com/-mgNDE0ODE-k/TyEo1VEJAJI/AAAAAAAAAIM/9cKi-M5biQs/s200/tetris.jpg" /></a></div>Een paar weken geleden kwam ik per ongeluk op een website met simpele computerspelletjes. Even proberen, dacht ik. Eenmaal de weg gevonden, begon ik vaker te spelen. Niet meer ’s nachts, want de straf op een slechte nachtrust is te groot: ik kan niet doodmoe mijn klanten coachen. Maar wel als ik boeken van klanten zat te redigeren. Het voelde gevaarlijker dan vroeger, want zo had niemand het in de gaten. Vroeger oefende mijn echtgenoot nog sociale druk uit: kom nou naar bed! Nu niet. Dagboek dan maar. Maar wat ik ook schreef, ik kwam er niet achter wat me dwars zat. Waar vluchtte ik voor? Vluchtte ik wel? Of had ik gewoon plezier? Waarom stiekem? Waarom niet gewoon ’s avonds na werktijd? De antwoorden bleven verborgen en dat irriteerde me, hoewel het spelen (nog) niet vreselijk de spuigaten uitliep.<br />
<br />
Ik ben ook dol op zingen en nu kleine Tim ’s middags niet meer slaapt en dus ’s avonds wat eerder afgevoerd kan, ging ik op zoek naar een laagdrempelige zanggelegenheid in de buurt. Het lokale buurthuis De Ruimte biedt elke woensdagavond Taizéliederen zingen. Dat leek me wel wat. Ik wist dat Taizé een oecumenisch, internationaal klooster in Frankrijk is met een prachtig, internationaal liedrepertoir dat eenvoudig en heel meditatief is van karakter. In mijn oude Janskerk zongen we ook wel eens een Taizélied en die vond ik mooi.<br />
<br />
Na de pauze in het buurthuis las de leider van het zanggroepje de Bijbeltekst waarin Jezus zegt: ‘Laat de kinderen tot mij komen.’ Even stilte en dan weer verder zingen. Maar in die stilte gebeurde er iets. Mijn kwartje viel. Toen ik vroeger tot diep in de nacht computerspelletjes speelde, schreef ik vaak in mijn dagboek: “Het kind in mij, kleine Katja, heeft vannacht weer eens wraak genomen.” Daarmee bedoelde ik: ik heb de afgelopen tijd weer te veel willen presteren en te weinig ‘gespeeld’, ontspannen, tijd voor mezelf genomen. Dan nam het kind in mij gewoon de controle over en ging spelen.<br />
<br />
Dus is mijn voornemen voor vandaag dat kleine Katja vandaag mee mag achter de pc. Ze mag prominent aanwezig zijn in deze blog, ze mag speelsigheid brengen in de stukken die ik vandaag moet redigeren, ze mag elke twee uur roepen: vijf minuten pauze! En dan kiezen wat voor lekkers ik bij mijn kopje thee ga snoepen (snoep en koek heb ik toch niet in huis, dus dat wordt fruit, zuivel, blokjes kaas of zo) en vanmiddag mag ze ook mee op klantbezoek. Want het is zo belangrijk bij levensverhalen dat ze niet alleen zwaarmoedig of serieus van toon worden, maar dat er ook aandacht is voor de mooie en leuke kanten van het verhaal. En geloof me, zelfs in de meest dramatisch levensverhalen zitten mooie, leuke of speelse elementen als je maar goed doorvraagt. Want ieder mens heeft een kind in zichzelf.<br />
<br />
Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-40076808401220938112011-12-20T17:24:00.002+01:002011-12-20T17:30:44.094+01:00Vrede op aarde - wat een verhaalIn de kerk zing ik straks met kerst: vrede op aarde. En overal in de wereld is oorlog. Wat betekent dat dan? Vrede op aarde? We herdenken dat er een kindje is geboren dat vrede zou brengen. Vrede op aarde. Wat heeft Jezus gebracht? Een einde aan oorlogen? In zijn dagen geloofden sommige volgelingen dat hij de Romeinen uit Israel zou gooien. Dat er vrede in Israel zou komen. Maar dat deed Jezus niet. Hij deed iets heel anders. Hij predikte barmhartigheid voor hen om je heen die dat nodig hadden. Bracht dat vrede op aarde? Het stopte geen oorlogen.<br />
<br />
Maar als ik mijn buurvrouw met haar drie kinderen weer eens te eten vraag, omdat ik weet dat hun verhaal vol nare oorlogjes zit, ze het niet breed hebben en behoefte hebben aan ongedwongen gezelligheid in een gezellig huis, dan hoor ik hun verhalen. voel ik me na afloop heel vredig. En ik hoop dat zij dat ook voelen. Ik denk dat Jezus zoiets bedoelde. Mens zijn onder de mensen geeft vrede in je hart en om je heen. Nu maar hopen dat anderen dat ook doen. Maar als ik het niet doe, dan gaat het zeker niet aanstekelijk werken. Dus toch maar gewoon doen. Buurvrouw?<br />
Nu schreef ik dit stukje in de hoop er een mooie kerstwens voor op mijn kerstkaarten uit te kunnen destilleren. Ik vrees dat ik nog maar een blog moet gaan schrijven. Of toch niet?<br />
<br />
Vrede op aarde<br />
in een wereld in brand,<br />
vol nare verhalen.<br />
Een kindje zou hoop brengen,<br />
wat is zijn verhaal?<br />
<br />
?<br />
<br />
Grijpt zijn handje mijn vinger?<br />
Hij laat niet meer los<br />
en kraait van plezier.<br />
Ik kan niet anders<br />
dan mee lachen<br />
en voel me vredig.<br />
Mijn zorgen lijken minder belangrijk,<br />
enigszins oplosbaar<br />
en beter te dragen.<br />
Is dat zijn verhaal?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-xLhVv0gIY6I/TvC3Tja0KBI/AAAAAAAAAHw/RRFVhCeo_M0/s1600/handje%2B5.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="197" src="http://1.bp.blogspot.com/-xLhVv0gIY6I/TvC3Tja0KBI/AAAAAAAAAHw/RRFVhCeo_M0/s200/handje%2B5.jpg" /></a></div>Laat ik mijn hand ook uitsteken<br />
en daar oprecht plezier in hebben.<br />
Dan voel ik me vredig<br />
<br />
Met uitgestoken hand<br />
wens ik je een vredige kerst<br />
en steeds vaker<br />
een vredige dag<br />
in het nieuwe jaar.<br />
<br />
Katja Urban,<br />
Woorden over Leven<br />Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-34381878950436646122011-11-26T16:46:00.001+01:002011-11-26T16:58:36.918+01:00Enthousiasme, de sleutelDe hoofdstukken van mijn zelfhulpboek Prachtige Verhalen Schrijven vullen met tips van collega-schrijvers, is weinig creatief werk. Ook al wil ik als enige een compleet stappenplan bieden waarbij uiteindelijk elk hoofdstuk een verhaaltje op zich wordt. Natuurlijk mét spannende voorbeelden en praktische oefeningen die tezamen al tot een verhaal leiden. Maar die eerste fase van al die vakliteratuur doorworstelen naar al die schrijftips… pfffft. Gisteren schoot het niet voldoende op naar mijn zin, dus plande ik vandaag een extra overwerkdagje in.<br />
<br />
Ik ben ook echt sinds de lunch weer aan het werk, maar vanochtend 'ontvoerden' Tim (3) en zijn papa mij om naar de zonsopgang bij de Oostvaardersplassen te gaan kijken. Steeds weer benoemde Tim de 'roze suikerspinwolken'. Tot zijn grote vreugde zagen we tijdens onze wandeling een groep van zes zilverreigers overvliegen, lagen vier herten op tien meter afstand in het gras te herkauwen, rende een vosje in de verte door het grasland en als klap op de vuurpijl trok een hele kudde Konikspaarden langs ons heen over het pad. Mét twee veulentjes. (Sinds Tim op de kinderboerderij op veulentje Pluk een rondje mocht rijden, is ie gek van paardjes.) Elke voorbijganger kreeg het hele verhaal van Tim te horen. Oók de vogelaar die in stilte naar een specht wilde luisteren...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-jCo3ki4qKVs/TtEMRG6_37I/AAAAAAAAAHU/OB3uMOr36eg/s1600/P1030072%2Bkonik%2BKatja%2BTim%2Bgesneden%2Bgecompr.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="142" src="http://3.bp.blogspot.com/-jCo3ki4qKVs/TtEMRG6_37I/AAAAAAAAAHU/OB3uMOr36eg/s200/P1030072%2Bkonik%2BKatja%2BTim%2Bgesneden%2Bgecompr.jpg" /></a></div><br />
Dat enthousiasme van Tim bleef hangen terwijl ik achter de computer kroop. Nee, voor het doorworstelen van die vakliteratuur kon ik geen enthousiasme meer opbrengen. Ik wilde wat moois maken, creëren. Ik opende Paint en begon het schema te tekenen dat als schrijfplan ten grondslag lag aan een van mijn voorbeeldverhalen. Dat is leuk werk. Nu de karakteromschrijvingen erbij met het diepste verlangen van mijn hoofdpersoon en het verwerpelijke doel van de tegenstander.<br />
<br />
Intussen tikt de klok richting vijf uur – tijd om te gaan koken. Terwijl ik mijn urenverantwoording invul, realiseer ik me dat ik het verkeerd heb aangepakt. Ik moet eerst zelf die hoofdstukken vullen met mijn eigen ervaring en dan pas gaan aanvullen met nog ontbrekende tips uit de vakliteratuur. Niet andersom. Dan wordt het pas waarlijk mijn eigen creatie om enthousiast over te zijn.<br />
<br />
Zo moge het zijn.<br />Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-38009818835896711042011-11-25T09:25:00.001+01:002011-11-25T09:38:32.638+01:00Loslaten en schrijvenIk voel al langer behoefte aan meer innerlijke rust in mijn leven en ik weet hoe ik het moet doen: met ’s ochtends en ’s avonds een contemplatief moment. Om ’s morgens me even dankbaar te voelen voor een goede nachtrust, een paar keer diep in en uit te ademen om weer te voelen dat mijn lijf en geest weer wakker zijn, weer leven, de denkbeeldige energiestroom weer op gang te brengen en om mij te verheugen op de dingen van de nieuwe dag. Hoe wil ik ze aanpakken? Met welke energie? Blanco of juist voorbereid?<br />
<br />
En ’s avonds wil ik de dag even overdenken: wat heb ik allemaal gedaan en meegemaakt? Wat ging minder? Hoe kan ik die dingen voortaan beter doen? Wat ging fijn en kan ik me dankbaar voor voelen? Welke mooie gedachte neem ik mee naar bed? Weer even diep ademhalen om alle stress en kopzorg los te laten. Noem het bidden, noem het meditatie, noem het de dageraad begroeten en de nacht verwelkomen, noem het loslaten of je hoofd leegmaken, de naam doet er niet zo toe. Of ik me op zo'n moment verbind met God of niet, doet aan het effect ook niets af. Of ik het alleen in gedachten doe of achter de computer ga zitten en het opschrijf, het hielp me altijd. En ik deed het altijd met mijn agenda ernaast, want ik kwam tijdens die momenten vaak op goede ideeën voor de nabije toekomst en die wilde ik na afloop even snel kunnen noteren. Anders ging ik de hele tijd erna me bang voelen dat ik ze vergat.<br />
<br />
Uit de werkwoordsvormen kun je opmaken dat ik er ervaring mee heb. Ik heb het me vaker voorgenomen, soms ook een poosje gedaan en dan door gejaagdheid om al mijn voornemens gedaan te krijgen, weer ter zijde geschoven. Of geluisterd naar een andere smoes: 'Ach, ik hoef toch geen creatief werk te doen vanochtend, dus hoef ik mijn hoofd ook niet zo tot op de bodem te legen van alles waar ik mee bezig ben.' Nee, klopt, na zo'n contemplatief moment gaat creatief werk honderd maal beter en nee, ik hoef niet elke dag creatief schrijfwerk te doen. Maar loslaten is niet alleen daarvoor bedoeld. Het maakt ook dat ik me zoveel meer in balans voel, zoveel meer innerlijke rust heb. Of er nou zorgen spelen of niet. Het voelt als zorg dragen voor mezelf.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-dq88wlA30js/Ts9TSotiRnI/AAAAAAAAAHI/kGMRw5dLy4o/s1600/Katja_in_Loosdrecht%2Bklein.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="150" src="http://2.bp.blogspot.com/-dq88wlA30js/Ts9TSotiRnI/AAAAAAAAAHI/kGMRw5dLy4o/s200/Katja_in_Loosdrecht%2Bklein.jpg" /></a></div><br />
Ik denk dat ik er in mijn digitale agenda gewoon vijf minuten voor ga inplannen met een herinnering vlak voordat ik moet opstaan of slapen gaan. Dat leidt uiteraard wel weer tot ergernis bij mijn echtgenoot, want die wordt gek van al die alarmgeluidjes die ik steeds uit mijn mobieltje laat komen. Maar voor mij werkt het.<br />
<br />
Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-53545447555727971952011-11-21T11:30:00.003+01:002011-11-21T21:37:08.709+01:00Mark van Kuilenburg<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-b78DV6Ojk2I/Tsqx3IXsNWI/AAAAAAAAAG8/2cN95ZWFj88/s1600/Janskerk.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-b78DV6Ojk2I/Tsqx3IXsNWI/AAAAAAAAAG8/2cN95ZWFj88/s200/Janskerk.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5677545840951702882" /></a><br /> "Mark van Kuilenburg wordt morgen begraven. Wist je dat?" las ik in mijn mailbox vrijdagmiddag.<br /><br />Hersentumoren. Nee, dat wist ik niet. Vijftien jaar Janskerk trokken in mijn herinnering voorbij. Zingen in het koor met Mark achter het klavier. Als koorbestuurder dingen afstemmen met Mark, samen muziekplannen smeden in vele commissies, met Mark als leverancier van deskundige feedback en ideeën. Bepaald geen spraakzaam commissielid, maar als hij wat zei, was het raak: dat wilde je niet missen als commissievoorzitter. Altijd aanwezig als het om muziek in de Janskerk ging.<br /><br />Natuurlijk zegde ik mijn afspraken af en ging ik zaterdag naar de Janskerk. Met heel veel oude vrienden en bekenden. De gemeente bleek al geruime tijd met Mark mee te hebben geleefd en voor hen leek me dit een afronding (of misschien een overgang naar een nieuwe fase). Voor mij was het daardoor niet zo heftig als ik vreesde. Geen massale, emotionele toestand, maar een mooi, gewogen, uiteraard muzikaal uitgeleide. Voor mij rustgevend, louterend. Zoals Marieke Milder al op Facebook memoreerde: na afloop hebben we hem letterlijk met zijn allen begraven. Goed.<br /><br />Nee, ik beschouwde hem niet als een persoonlijke vriend. Maar hij was er gewoon altijd. En nog steeds. Als ik Janskerk-liederen zing, hoor ik in gedachten zijn piano- of orgelbegeleiding erbij. Als ik weer in de Janskerk zit en kijk hoe het zonlicht door de ramen naar binnen valt, denk ik weer aan dat vogeltje dat eens in een van de bomen luidruchtig zich liet horen terwijl de kerk volstroomde. Het orgel zette in. Niet pompeus, maar heel subtiel dat vogeltje imiterend. Dat was Mark.<br /><br />Waarom raakte het mij zo? Los van mijn herinneringen aan Mark en de Janskerk, kwam het bericht vrijdag bij mij zo binnen, omdat ik Marks zoon Maarten voor het laatst had gezien toen hij net zo oud was als onze Tim nu. Ongeveer de leeftijd waarop Tims papa, mijn man, zijn eigen vader verloor. Verwarrend, deze vergelijkingen? Ja, zo voelde dat voor mij ook. Het is mijn verhaal, niet dat van Mark. Gelukkig kan ik die verhalen nu weer scheiden.<br /><br />Ook realiseerde ik mij dat ik nooit echt goed afscheid heb genomen van de Janskerk-gemeente toen ik verhuisde naar Almere; een beetje met stille trom vertrokken. Niet expres, maar er lag toen gewoon teveel op mijn bordje: huis verkopen, huis kopen, huis verbouwen, trouwen, huwelijksreis, zwanger van Tim. Alles tegelijk. Sorry, lieve Janskerk-vrienden, ik denk nog vaak aan jullie. En zaterdag voelde het daar alsof ik nooit was weggeweest en er nog gewoon bijhoorde. Zo begroetten jullie mij ook.<br /><br />Dan de link naar levensverhalen. Op aanraden van een van jullie, mijn lieve vriendin Marja, las ik vanochtend Marks blog: <a href="http://www.eug.studver.uu.nl/mark.htm">http://www.eug.studver.uu.nl/mark.htm</a>. Waarom? Omdat Marja had gezegd dat het zo prachtig was. Mark was geen man van woorden, maar in deze blog wel. Hij laat prachtig zien hoe hij het leven losliet en daardoor ook vasthield. Met humor en eigen poëzie van literaire kwaliteit. Als biografe en redacteur van veel levensverhalen heb ik al heel wat van dit soort teksten gelezen. Ben ik blind voor verbeterpunten doordat ik Mark kende? Misschien. Maar als ik me realiseer waartoe hij fysiek en mentaal in staat geweest moet zijn, verbaas ik me over de kwaliteit van zijn schrijfkunst. Een genot om te lezen, ik denk ook voor lotgenoten en naasten van mensen met kanker.<br /><br />Dag Mark, je leeft voort in ons allen.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-1955347474198535582011-11-04T10:53:00.003+01:002011-11-04T11:25:18.317+01:00Een boek schrijven doe je zoEen boek toezeggen aan een uitgever is snel gedaan. Een deadline ver weg zetten ook. Inmiddels is het een half jaar later en ligt de deadline over twee maanden. Slik. Nog twee boeken voor klanten zijn niet af (gelukkig de andere twee wel). De één is nog een dag werk, maar de andere nog zeker een week. Wat ga ik doen? Eerst alles afmaken en mijn planning voor het nieuwe boek ook in de war gooien? Ik besluit tot een tussenweg. Eerst een hele dag dat nieuwe boek opzetten, direct in de schrijftool op de server van de uitgever via het internet, zodat ie ziet dat ik druk bezig ben. Dan het ene boek afmaken en het andere boek afwisselen met het nieuwe: een dagje het ene en dan een dagje het andere. Afwisseling doet me meestal goed. En als het niet goed voelt, dan probeer ik wel weer wat anders.<br /><br />De schrijftool van de uitgever blijkt een soort invuloefening, net als mijn eigen sjabloon voor nieuwe boeken. Ik pak mijn boekvoorstel uit het contract en vul de hoofdstuktitels in. Onder elke hoofdstuktitel kopieer ik de bijbehorende steekwoorden uit het boekvoorstel als tussenkoppen. De 'teaser' uit het boekvoorstel kopieer ik naar de inleiding en de reden waarom ik de aangewezen persoon ben om dat boek te schrijven, naar de pagina 'Over de auteur'. Zo. Het raamwerk staat.<br /><br />Het moet een soort zelfhulpboek worden voor hobbyisten die willen leren om prachtige korte verhalen te schrijven, stap voor stap door het schrijfproces te leiden met tot de verbeelding sprekende voorbeelden en praktische oefeningen. Wat ik het afgelopen half jaar wel had gedaan, was steeds als ik iets las over iemand die over het onderwerp had geschreven, dit in mijn mapje 'Korte Verhalen' kopiëren of het boek bestellen en op het stapeltje met dezelfde naam leggen. Ik kopieer mijn eigen hand-outs voor mijn cursisten er ook bij. Die hadden al de basis gevormd voor mijn boekvoorstel, maar staan ook bomvol tips, voorbeelden en oefeningen. Dus nu hoef ik alleen nog maar de vakliteratuur een voor een diagonaal te skimmen op nuttige tips en deze direct tussen de steekwoorden van de hoofdstukken te plakken. Eitje.<br /><br />Nou ja, ok, daarna moet ik er nog een samenhangend, inspirerend edoch praktisch verhaal van maken. Kleinigheidje. Ahum.<br /><br />Vol goede moed begin ik met de internetblogs van collegaschrijfcoaches. Ik merk dat ze mij bij alles wat ze schrijven, steeds weer doen denken aan eigen ervaringen met klanten of cursisten. Ook die noteer ik op de juiste plek tussen de andere steekwoorden. Het boek begint inhoudelijk meteen te groeien en vorm te krijgen, ook al is het tekstueel nog een gigantische rommel.<br /><br />Om na al dat invulwerk mijn honger naar inspirerende teksten eventjes te bevredigen, giet ik de auteurstekst alvast in de vorm van een kort verhaal. Meteen word ik zo enthousiast, dat ik de inleiding ook maar even onder handen neem. Dan gaat mijn 'einde dag alarm' alweer af: mijn digitale agenda op mijn mobieltje gilt: urenverantwoording invullen, koken & Tim van de crèche halen!<br /><br />Zuchtend sla ik alles op, log uit bij de uitgeversite en zet de computer uit. De deadlinestress van vanochtend lijkt wel mijlenver weg: eigenlijk zou ik direct door willen schrijven...<br /><br />Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-11691385821371897012011-09-30T14:27:00.001+02:002011-09-30T14:30:06.195+02:00Negen ballen hoogAls ik me er weer eens over beklaagde dat ik iets belangrijks was vergeten, zei mijn peut vroeger: "Tja, wie tien ballen hoog probeert te houden, laat er wel eens eentje vallen".<br />Nog bozer dacht ik dan: "Wat heb ik aan zo'n dooddoener?"<br /><br />B. Nu ik voor de tweede keer in een week zonder verjaarscadeau op een verjaardag moet verschijnen, (mijn bar thuis ziet er inmiddels feestelijk uit) valt het kwartje. Negen ballen draaien perfect hun rondjes (Tims verjaardag was een feest, mijn boekenproductiviteit is hoog, klanten tevreden, het huishouden draait, de familie/vriendenkring is bezocht, het gezin is gezond en blij) en daar mag ik me voldaan over voelen. Fouten maken mag en zijn vaak goed te maken: een verjaarscadeau dat een paar dagen later met een persoonlijke noot komt, blijft vaak beter hangen dan wanneer het was opgegaan in een hectische dag. Want de aandacht en de moeite die ik neem voor de jarigen, komen wel over.<br /><br />A. Dit klinkt gemakkelijk, maar dat is het niet geweest. Tot tien jaar geleden mocht ik van mezelf geen fouten maken, uit angst om afgewezen te worden. Een cadeautje vergeten mee te nemen, stond toen garant voor extra cadeauaankopen, gestruikel op de drempel vlak voor een excuusspeech met een rode biet, pinnige telefoontjes naar mijn echtgenoot, gewring in de bochten, een hoop stress die mijn feestplezier vergalde en een uitgeputte depridag de volgende ochtend: "Ben ik de vriendschap van de jarige nog waard?"<br /><br />Maar hoe kom je van A naar B? Zeven jaar dagelijkse gesprekken met mijn peut hebben mij gebracht waar ik nu ben, maar dat wens ik niemand toe. Begin eens met de vraag: IS DAT ERG? Wie gaat er dood nu jij iets vergeten bent? Wie blaast jullie relatie finaal op als je het gewoon heel menselijk uitlegt? Waarschijnlijk niemand.<br /><br />Tweede vraag: Kan ik de oplossing leuker of beter maken dan het oorspronkelijke plan? Dat heeft namelijk te maken met het omturnen van een bedreiging in een kans. En dat maakt het leven van een hoop problemen tot een leuke, spannende uitdaging.<br /><br />Zo moge het zijn.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-58857409887205838142011-09-25T12:35:00.001+02:002011-09-30T14:31:44.540+02:00Social Media-knop kan uitVlak voor mijn vakantie zette ik alle berichten van mijn LinkedIn-discussiegroepen uit. Zo kon mijn Inbox tijdens mijn vakantie niet onoverzichtelijk vol lopen. Na mijn vakantie lagen er zoveel opdrachten op mij te wachten, dat ik de berichten nog steeds niet heb aangezet. Ook Twitter heeft mij al die tijd moeten missen. Ik moet zeggen dat ik het heerlijk vind. Ik ben zelden zo productief geweest als de afgelopen anderhalve maand en heb de berichten nog geen moment gemist. Zou ik nu belangrijke opportunities missen? Vast wel, maar momenteel verkeer ik in de luxe-positie dat ik meer werk heb dan ik aankan, dus daar maak ik me maar geen zorgen over. Eerst de lopende boeken afmaken. <br /><br />En daar geniet ik van. Eindelijk kom ik aan schrijven en redigeren toe en kan ik de hele PR-poespas eromheen even laten voor wat het is. Kon ik dat voorheen dan niet? Die LinkedIn-berichten hoefde ik toch niet te lezen? Nee, maar als er iets in mijn mailbox zit, verdwijnt het pas nadat ik het heb gelezen. En lezen leidt tot reageren. Vaak vond ik dat nog leuk ook. Niet zelden was ik de hele ochtend bezig mijn mailbox weg te werken. En de boeken bleven liggen. Niet erg productief, dus. <br /><br />Toegegeven, het sloeg een beetje door. Mijn blog liet ik ook liggen. Heb ik daardoor volgers verloren? Misschien. Het scheelde me een vrijdagochtend schrijven. Ik lees wel eens veel schrijvers ook in de avonden of weekends schrijven. Ik kies daar niet voor, want in de avonden wacht het huishouden en de weekends zijn terecht voor mijn gezin dat mij door de weeks nauwelijks ziet. Vandaag is de uitzondering, want deze zondag heeft mijn lichaam mij aan bed gekluisterd. Hopelijk maar voor een dagje. Stiekem geniet ik ervan, hoewel de symptomen bepaald niet gefaked waren. <br /><br />De afgelopen werkdagen stoeide ik met een interview met Ariane Inden, een gedreven onderneemster in verantwoorde cosmetica en verzorgingsproducten in het topsegment. Ze krijgt een welverdiende plek in mijn boek over inspirerende oud-studenten van de eigenzinnige Universiteit Nyenrode. Terwijl ik daaraan schrijf, ervaar ik direct weer wat inspirerende mensen met je doen: ze geven je de drive en ideeën om dingen voor elkaar te boksen. En dan lukken dingen en daar krijg je bakken zelfvertrouwen en energie van. Dat wens ik iedereen toe! <br /><br />Nu even deze blog uitventen op LinkedIn en Twitter. ....? Wat schrijf ik nou?Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-14935136070712313882011-08-22T14:43:00.001+02:002011-08-22T14:43:40.664+02:000900<img src="cid:image001.jpg@01CC60D9.D491B3B0" v:src="cid:image001.jpg@01CC60D9.D491B3B0" v:shapes="_x0000_Mail" width=0 height=0 class=shape style='display:none;width:0;height:0'> <div class=Section1> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Een paar dagen geleden. Ik bel nog maar eens naar de NS Klantenservice. Uiteraard een 0900-nummer, dus ik check eerst welk gewone nummer erachter zit en bel dat. Geen succes, ik krijg slechts een bandje dat verwijst naar het 0900-nummer. Toch maar doen dan, à tien cent per minuut extra. Na een zoektocht door keuzemenu’s waar uiteraard mijn vraag niet tussenzat, kreeg ik een jonge knul aan de telefoon.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Goedemiddag, meneer, ik heb op 1 november via uw website een nieuw Voordeelurenabonnement gekocht op een nieuwe chipkaart die op 15 augustus zou ingaan. Nu wil ik morgen buiten de spits met de trein, maar ik heb nog steeds mijn kaart niet ontvangen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat is vervelend, mevrouw, ik ga uw gegevens er even bijpakken. Mag ik uw postcode en huisnummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“..”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“En ter controle uw geboortedatum?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Klopt het dat u in mij uw abonnement heeft laten beëindigen?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“U praat over een oud abonnement op een oude kaart. Ik bel over de nieuwe.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, maar als die foutief is beëindigd, kunnen we dat misschien terugdraaien.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat heeft een collega van u vlak na mijn vakantie al eens geprobeerd, maar dat kon toen niet meer, omdat dat abonnement niet meer bestond.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Maar heeft u wel een pasfoto formulier ontvangen en teruggestuurd?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, nadat mij eerst was verzekerd dat dat voor een duplkicaat niet nodig was en ik weken later belde waar dat duplicaat bleef. Toen heb ik alsnog die pasfoto ingestuurd. Na mijn vakantie had ik nog steeds geen kaart en bleek dat het te lang had geduurd en mijn abonnement automatisch was beëindigd. Het kon niet teruggedraaid, omdat dat abonnement intussen niet meer bestond. Kunnen we daar nu over ophouden? Ik wil weten waar mijn nieuwe kaart blijft.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“O. Maar dat oude abonnement is het enige abonnement dat ik hier in het systeem heb staan. Ik zie geen nieuwe aanvraag. Heeft u een bevestiging van uw aanvraag ontvangen?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ik zoek in de mailboxes van mijn nieuwe en oude computer en vind uiteindelijk het gevraagde.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, wilt u het referentienummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Nou, uw kaartnummer graag.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat staat er niet op”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat moet op uw OV-chipkaart staan, mevrouw.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Maar daar bel ik juist over: die heb ik nog niet.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“O ja. Tja. Ik heb geen bevoegdheden om dieper in het systeem te kijken. Ik ga even met een collega overleggen en u doorverbinden naar de afdeling die u verder kan helpen. Mag ik u even in de wacht zetten?<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dan wens ik u nog een hele fijne dag, mevrouw.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipwsAHK7r8awNrCfCMydNtG2UmLAF7sZpsLUf12f7XwChNEZSiGfmn7gqkYW9eaXBsSSuqK4kcWQuKT3Cv56l-ezZjTL6_sC6G_Z78IMsA0ufcwpHHVntQhYRoPwopLuVgu-_yUwuoKPE/s1600/ov+chipkaart+gecompr.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipwsAHK7r8awNrCfCMydNtG2UmLAF7sZpsLUf12f7XwChNEZSiGfmn7gqkYW9eaXBsSSuqK4kcWQuKT3Cv56l-ezZjTL6_sC6G_Z78IMsA0ufcwpHHVntQhYRoPwopLuVgu-_yUwuoKPE/s400/ov+chipkaart+gecompr.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643655755664705378" /></a><o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Mijn oude, geblokkeerde kaart<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ondertussen log ik even in op de site van mijn bank en zie dat het abonnementsgeld op 1 augustus direct is afgeschreven. Ik krijg een dame aan de telefoon.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Goedemiddag, mevrouw, ik heb op 1 november via uw website een nieuw Voordeelurenabonnement gekocht op een nieuwe chipkaart die op 15 augustus zou ingaan. Het abonnementsgeld is al afgeschreven. Nu wil ik morgen buiten de spits met de trein, maar ik heb nog steeds mijn kaart niet ontvangen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat is vervelend, mevrouw, ik ga uw gegevens er even bijpakken. Mag ik uw postcode en huisnummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“..”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“En ter controle uw geboortedatum?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Mevrouw, ik denk dat de aanvraag gewoon niet is binnengekomen. U kunt het beste een nieuwe aanvraag doen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, en nog een keer betalen, zeker. Het abonnementsgeld is op 1 augustus direct van mijn rekening afgeschreven.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“En wat was dat ook alweer voor abonnement, mevrouw?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Zo’n nieuw Voordeelurenabonnement. Nieuwe stijl. Dat wil zeggen: waar jullie de avondspits uit hebben geknikkerd en toch even veel geld voor vragen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Mevrouw, u belt over de nieuwe abonnementenserie. Daar ben ik niet voor getraind. Daar kan ik u niet mee helpen. U moet een ander 0900-nummer bellen. Ik zal het u geven… Mag ik nog een hele fijne dag wensen?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ik draai het nieuwe 0900-nummer à 10 cent per minuut extra en krijg een mevrouw aan de lijn.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Goedemiddag, mevrouw, ik heb op 1 november via uw website een nieuw Voordeelurenabonnement gekocht op een nieuwe chipkaart die op 15 augustus zou ingaan. Het abonnementsgeld is al afgeschreven. Nu wil ik morgen buiten de spits met de trein, maar ik heb nog steeds mijn kaart niet ontvangen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat is vervelend, mevrouw, ik ga uw gegevens er even bijpakken. Mag ik uw postcode en huisnummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“..”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“En ter controle uw geboortedatum?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, ik zie uw aanvraag staan. Staat er in uw bevestiging wanneer u uw kaart kan verwachten?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Nee, maar er staat wel dat het abonnement ingaat per 15 augustus, dus dan verwacht ik dat de kaart uiterlijk drie dagen geleden in mijn brievenbus had moeten zitten.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ja, dat begrijp ik. Maar hier in ons systeem klopt alles. Uw abonnement loopt en kan gebruikt. Ik vrees dat ik u moet door verwijzen naar OV Chipkaart BV om te vragen waarom de kaart nog niet bij u is. Misschien is er in hun productieproces iets mis gegaan. Ik zal u het 0900-nummer geven… Mag ik u nog een fijne dag wensen?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Dus ik bel het 0900-nummer. Raad u al hoe het gesprek zal verlopen? Weer een vriendelijke mevrouw meldt zich.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Goedemiddag, mevrouw. Ik heb op 1 augustus bij de NS-website een nieuw Voordeelurenabonnement besteld op een nieuwe OV-chipkaart. Het abonnementsgeld is afgeschreven en NS Klantenservice heeft net bevestigd dat het abonnement is op 15 augustus is ingegaan. Maar ik heb de chipkaart nog steeds niet ontvangen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dat is vervelend, mevrouw, ik ga uw gegevens er even bijpakken. Mag ik uw postcode en huisnummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“..”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“En ter controle uw geboortedatum?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ik zie dat u als laatste product reizen op saldo heeft aangevraagd.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“U kijkt naar de verkeerde chipkaart, mevrouw. Dat is mijn GVB-chipkaart, die ik uit arremoe geschikt voor treinverkeer heb laten maken, zodat ik ten minste met de trein kon reizen. Maar die kaart loopt in oktober af, daar kon ik geen nieuw NS-Voordeelurenabonnement op laden. Dus heb ik een nieuwe OV-chipkaart aangevraagd voor dat abonnement.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“O. Maar die GVB-kaart is de enige die ik in ons systeem heb staan. Ik zie geen nieuwe aanvraag.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Het geld is al van mijn rekening, dus er moet iets in gang gezet zijn.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ik vrees dat de NS is vergeten de aanvraag aan ons door te geven. U zult toch de NS moeten bellen om die aanvraag nogmaals bij ons te doen. En dan duurt het nog twee tot drie weken voordat de kaart is aangemaakt en bij u thuis is.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Nòg twee tot drie weken? Ik zit al vanaf mei zonder Voordeelurenabonnement!”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Het spijt me, mevrouw, ik begrijp uw frustratie, maar ik kan hier niets voor u doen. U kunt wel bij de NS een tijdelijke Voordeelkaart aanvragen. Op hetzelfde nummer. Zal ik u het nummer even geven? 0900… Dan wens ik nog een hele fijne dag verder, mevrouw.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ik bel nogmaals het 0900-nummer à 10 cent extra per minuut en krijg weer een andere mevrouw aan de lijn. Ik leg haar het verhaal van OV Chipkaart BV uit.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Goh, wat vervelend, mevrouw, ik ga uw gegevens er even bijpakken. Mag ik uw postcode en huisnummer?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“.. en mijn geboortedatum is…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dank u wel. Goh, wat gek, in mijn systeem staat alles helemaal goed. Ik probeer even uit te zoeken hoe dat zo heeft kunnen lopen. Heeft u een bevestiging ontvangen?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Nu wordt het me te veel en ik schiet uit mijn slof: “Mevrouw, het interesseert me geen moer wat er in uw systeem staat en hoe het zo is gelopen. Ik ben nu exact 50 minuten met dure 0900-nummers aan het bellen om fout na fout te ontdekken en steeds weer van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Ik betaal buiten mijn schuld al maanden het volle pond in plaats van mijn 40% korting. Die kosten ga ik allemaal op de NS verhalen. U gaat nu voor mij twee dingen doen: u gaat een nieuwe aanvraag voor een OV-chipkaart bij OV Chipkaart BV doen en u gaat mij een tijdelijke voordeelkaart geven.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Gelukkig kruipt ze in haar schulp en doet wat ik vraag.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ik heb het in orde gemaakt, mevrouw, de aanvraag is gedaan en uw tijdelijke voordeelkaart ontvangt u over twee à drie dagen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ik moet morgen van Almere naar Roosendaal op en neer tijdens daluren. Hoe doe ik dat?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dan belt u dit nummer weer de dag erna en krijgt u restitutie. Kan ik u verder nog ergens mee van dienst zijn?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Dan wens ik u toch nog een hele prettige dag verder, mevrouw.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“…”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ik zet in mijn agenda dat ik over drie weken check of mijn chipkaart en over drie dagen of mijn tijdelijke voordeelurenkaart binnen is, met de 0900-nummers er vast bij.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Twee dagen later. Ik wil voor mijn restitutie bellen en log dus eerst in op de NS-site voor het reisoverzicht van mijn OV-chipkaarten. Want ik heb de afgelopen weken meer reizen voor vol tarief gemaakt, waar ik best wel restitutie voor zou willen. Mijn oude GVB-chipkaart staat er uiteraard nog niet bij en ik klik op ‘OV-chipkaart koppelen’. Ik lees dat ik een servicecode nodig heb en vraag ‘m aan. Dan volgt een nieuw bericht: u kunt uw servicecode activeren bij de NS-kaartautomaat op het station. Groempf! Daar heb ik vandaag dus geen tijd meer voor; als ik morgen met Tim boodschappen moet doen, doe ik dat maar bij de supermarkt bij het station.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Maandag. Warempel het lukt om mijn reishistorie in beeld te krijgen; nu kan ik eindelijk de restitutie aanvragen. Weer bel ik het 0900-nummer en een zakelijk manier meldt zich. Ik probeer het eerst kort te houden bij het verhaal over de mislukte en hervatte nieuwe aanvraag en de restitutie, maar dat werkt niet. Hij vraagt naar mijn postcode enzomeer, kijkt weer in dat vervloekte systeem van hem en begint over het in juni beëindigde abonnement op de oude, geblokkeerde OV-chipkaart. Ik onderbreek hem en leg uit dat ik het graag over mijn nieuwe kaart wil hebben. Warempel, hij vind de nieuwe gegevens, concludeert dat hij bang is dat de aanvraag voor mijn nieuwe chipkaart nog steeds niet naar behoren loopt, wil het nu voor eens en altijd goed geregeld hebben en vraagt of hij mij mag doorverbinden naar een andere afdeling. Ik houd wel van wat doortastendheid en geef toe. Hij wenst mij een fijne dag. Ik luister minuten naar een kalmerend muziekje en dan wordt de verbinding verbroken.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Arggh. Ik bel weer het 0900-nummer en krijg een jongeman aan de lijn. Nee, hij kan niet doorverbinden naar die andere collega, ik moet het verhaal aan hem voorleggen. Nog een keer leg ik uit. Geef nog een keer mijn postcode enzomeer. Hij houdt ruggespraak, concludeert dat alles goed moet zijn, maar dat ik gerust bij OV Chipkaart BV de status van de productie van de kaart mag opvragen. En de restitutie-aanvraag kan ik schriftelijk indienen met de bijbehorende kaartjes. Ik protesteer; een telefoontje zou voldoende zijn en ik heb geen kaartjes, maar heb mijn oude GVB-chipkaart gebruikt. Verwarring. Ik stel voor dat als hij mijn reizen niet nu al in zijn scherm kan zien, ik hem het nummer van die oude kaart geef. Hij stemt in en dat gaat het lampje in zijn hoofd branden. Restitutie geregeld; het geld zal worden overgemaakt op mijn rekening. Ook ik wens hem een fijne dag.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Dan bel ik OV Chipkaart BV en vraag de status op van mijn nieuwe kaart. Weer die postcode.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Mevrouw, ik zie dat de aanvraag binnen is, maar de NS maakt al haar chipkaarten zelf. Ik kan u niet vertellen of de kaart wordt gemaakt of al naar u onderweg is; u moet bij de NS zijn.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Hem wens ik geen fijne dag. Hij mij wel.<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Nog een keer de NS-Klantenservice. Een nieuwe jongeman meldt zich (hoeveel zouden ze er hebben?). Hij hoort mijn verhaal aan, zucht en verwoord zijn medelijden met de behandeling die mij ten deel valt. Vervolgens verzekert hij mij dat OV Chipkaart BV alle chipkaarten van de NS produceert, maar hij zal mij niet meer naar hen laten bellen; dat zal hij wel doen terwijl ik in de wacht sta. Een laatste keer geef ik mijn postcode enzomeer. Na wat zoeken weet hij zowaar een kaartnummer van mijn nieuwe kaart tevoorschijn te toveren. Dat is nieuwe informatie, dus ik vraag gelijk of ik dat nummer ook mag noteren. Wederom luister ik naar het geruststellende muziekje. Ten slotte meldt zich een mevrouw van OV Chipkaart BV.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Mevrouw, ik zie in het systeem dat uw kaart begin augustus is verzonden naar een adres in Maarssen. Volgens de meneer van de NS die ik net sprak, woont u in Almere, klopt dat?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Ik beaam. Maarssen is mijn oude woonplaats van jaren geleden. Vreemd dat mijn nieuwe adres bij de aanvraag door de NS voor mijn nieuwe kaart, niet is overgenomen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Mijn excuses daarvoor. Ik ga die verzonden kaart blokkeren en een nieuwe kaart voor u aanmaken. Dat duurt tien werkdagen.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“So be it,” zeg ik gelaten. “Hoe kan het trouwens dat uw collega’s die ik de afgelopen dagen sprak, dit niet konden zien in hun systeem?”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>“Zij hadden het nummer niet van de kaart in kwestie, mevrouw, de meneer van de NS die ik net sprak wel.”<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Uiteraard krijg ik weer een fijne dag toegewenst. Nu moet mijn dag wel heel goed worden…<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Ik delete de vorige aantekening in mijn agenda en maak een nieuwe over tien dagen. Of misschien moet ik over een paar dagen nog eens de status checken? Maar ja, het kaartnummer dat ik noteerde, is intussen geblokkeerd en het nieuwe weet ik niet. Hoeveel telefoonkosten zou ik intussen gemaakt hebben? Toch de klachtenbrief naar de NS afschrijven en de telefoonkosten terugvragen? Maar die schuiven de verantwoordelijkheid af op OV Chipkaart BV...<o:p></o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'><o:p> </o:p></span></font></p> <p class=MsoNormal><font size=2 color=maroon face=Calibri><span style='font-size:11.0pt;font-family:Calibri;color:maroon'>Volgt u het nog? En? Uw advies?<o:p></o:p></span></font></p> </div> Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-58566919340848857412011-07-01T16:04:00.003+02:002011-07-01T16:11:29.166+02:00Lieve ikPetra Kruijt heeft een creatieve actie verzonnen om haar boekverkopen op te krikken: <a href="http://lieveik.tumblr.com">http://lieveik.tumblr.com</a>. Schrijf een brief aan jezelf die je over vijf jaar zou willen ontvangen, stop er een aankoopbewijs van haar boek bij en stuur ’m naar haar. Je krijgt je brief over vijf jaar toegestuurd en maakt kans op een uitnodiging voor een inspirerende schrijfmiddag met haar. Nou, haar boek hoef ik niet, maar die brief wil ik wel schrijven. Hier.<br /><br />Lieve ik,<br /><br />Vijf jaar geleden vroeg je me om een brief. Bij deze. Ik hoef niet te vragen hoe het met je gaat, want dat weet ik. Maar weet jij nog hoe het toen met je ging? Je had net zo’n beetje ontdekt hoe je na de geboorte van Tim zonder oververmoeidheid (vanuit je dubbelrol als echtgenote, moeder en ondernemer), depressieve buien en computerspelletjesverslaving je werk energieker en creatiever kon doen en was begonnen aan wat je hoopte dat een gestage weg omhoog zou zijn. Je voelde je dankbaar voor de inspirerende mensen die je zover hadden gekregen. Je probeerde het geleerde uit te stralen en in te zetten voor de mensen om je heen. Het ging nog met vallen en opstaan, maar het ging. Je dromen voor de grote doorbraak naar een bloeiend bestaan als schrijfster en schrijfcoach leken van dromen realistische mogelijkheden te worden, als je maar die draad omhoog zou weten vast te houden. Je ambitie was niet zo vreselijk hoog, je wilde vooral plezier hebben in je werk, je wilde andere mensen helpen en je wilde dat het genoeg zou opleveren voor een welkome bijdrage aan het huishoudpotje.<br /><br />Wel, Katja, ik schreef deze brief dus vijf jaar geleden en de gave om in de toekomst te kijken heb ik niet. Ook vijf jaar geleden niet. Maar stel je nou voor dat het je inmiddels voor de wind gaat. Wat wil je dan van me horen?<br /><br />Misschien: Als je nou beginnende schrijvers coacht, denk eens aan vijf, nee, tien jaar geleden. Hoe je voelde hoe je soms juweeltjes schreef, maar worstelde met elk commentaar? Hoe je vocht tegen de druk vanuit je gezin om centen op de plank te brengen, terwijl je wilde schrijven? Hoe je in het diepste geheim vocht tegen je computerspelletjesverslaving die jouw zo bevochten schrijfuren wegknabbelde? Hoe je erachter kwam dat die verslaving een vlucht was voor nare emoties over de dingen in het leven die niet zo gingen als je graag wilde? Dat je ervanaf kwam door die emoties op te schrijven in je dagboek? Elke ochtend voordat je aan het schrijven ging? Dat je vervolgens op de meest briljante invallen kwam? Voor oplossingen in het leven én voor teksten?<br /><br />Misschien: Vertel je klanten die voor schrijfcoaching komen, daar eens over. Waarschijnlijk zullen ze je dankbaar zijn. Want schrijfcoaching is niet alleen maar schrijftechniek. Vooral wanneer het gaat over autobiografisch schrijven, is het soms een halve therapeutische sessie. En daar heb jij meer dan genoeg levenservaring voor en toch genoeg distantie om geen oplossingen op te dringen.<br /><br />Misschien: Schrijf er eens een boek over. Die miljoen mensen die een boek willen schrijven maar er niet toe komen, zullen je dankbaar zijn.<br /><br />Maar stel je nu eens voor dat het allemaal niet is gelukt. Dat je je schrijfbedrijf hebt opgedoekt en maar weer een redactiebaantje hebt genomen. Wat wil je dan van me horen?<br /><br />Misschien: Wat een rust, hè? Geen gevechten meer aan de keukentafel over geld, geen twijfel meer over of je wel genoeg doet aan acquisitie, geen angst meer voor de oordelen van opdrachtgevers, geen angst meer voor tegenvallende boekverkopen. Gewoon de deur van kantoor achter je dicht trekken, boodschap doen, Tims verhalen over school en vriendjes aanhoren, samen kokkerellen en smikkelen, Tim een nachtzoen brengen en dan de strijk of het verstelwerk, samen met manlief achter de buis. Geniet ervan, Katja, je hebt het verdiend en het is je beloning.<br /><br />Misschien: Wat doet het ertoe of je financieel succesvol bent geweest? Je hebt het vol overgave geprobeerd, er heel veel plezier in gehad en inspiratie uitgehaald, er een massa van geleerd en een hele hoop andere mensen geïnspireerd met je schrijfsels. Was het dat niet waard? Jawel.<br /><br />Misschien: Kop op, en nu op een andere manier blijven proberen te doen wat goed voelt. Blijf die creativiteit en inspiratie aanvullen en laat ’m stromen. Blijf elke avond dankbaar voor de mooie momenten van de dag. En blijf elke ochtend de blokkerende, negatieve gedachten en gevoelens van je afschrijven. Wie weet of jij dat bedrijfsblad niet tot het meest innovatieve en inspirerende bedrijfsblad weet te krijgen waar alle anderen een voorbeeld aan nemen?<br /><br />Misschien: Als het nou niet lukt om dat bedrijfsblad een kwaliteitsblad te laten worden, schrijf in de avonduren eens een hilarisch boek over hoe al die saaie bedrijfsbladen toch iedere keer weer tot stand komen. Kun je geen typische karikatuur van je eindredacteur opvoeren die elke poging om tot een inspirerend stuk te komen absurdistisch laat mislukken? Of zo?<br /><br />OK, Kattepetat, tijd om weer eens een brief te gaan schrijven. Voor over vijf jaar.<br /><br />Tot dan,<br /><br />Katja<a href="http://lieveik.tumblr.com"></a><a href="http://lieveik.tumblr.com"></a><a href="http://lieveik.tumblr.com"></a>Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-62106918400044385812011-06-08T11:44:00.006+02:002011-06-08T12:11:42.434+02:00Zorgen voor MorgenOnlangs ben ik met een aantal andere kunstenaars gevraagd om mee te brainstormen met zorgprofessionals, wetenschappers en MKB over de problemen die de vergrijzing oplevert voor de zorgsector. Dus: de vraag naar zorg stijgt in kwantitatieve (meer ouderen/chronisch zieken) en kwalitatieve zin (iedereen stelt hogere eisen en de diversiteit aan etnische ouderen vraagt ook om flexibiliteit). Tegelijkertijd daalt het aanbod in relatieve zin al jaren: steeds minder mensen willen in de zorg werken en we moeten ook nog eens bezuinigen.<br /><br />De opdrachtgever bleek de oplossingsrichtingen al te hebben bedacht:<br />- Ouderen/chronisch zieken moeten langer thuis wonen<br />- Werken in de zorg moet aantrekkelijk worden<br />- Er moeten minder handen aan het bed nodig worden<br />Dat klinkt logisch en voor de hand liggend, maar uiteraard borrelt bij mij direct de vraag op of er nog andere oplossingsrichtingen denkbaar zijn. Je wilt geen uitgebreid denk- en discussiewerk overnieuw voeren, maar je wilt ook geen oplossingsrichtingen missen. Hmm. Wie hebben hier hoe lang en hoe over nagedacht? Ouderen, chronisch zieken en hun mantelzorgers zijn bij onze brainstormsessie niet uitgenodigd. Curieuze keuze? Gevaarlijke fout? Hun behoefte doet niet ter zake? Hmm.<br /><br />En ook een paar randvoorwaarden liggen al vast:<br />- Oplossingen moeten financierbaar zijn. Ik vermoed dat de schrijver van de opdracht bedoelt: liefst een besparing opleveren in vergelijking tot de huidige situatie, want daar lijken bij de opdracht meegeleverde voorbeelden op te wijzen.<br />- De kwaliteit van de zorg moet gegarandeerd. Welk criterium voor het kwaliteitsoordeel we daarbij moeten hanteren, staat niet in de opdracht. Medische kwaliteit? Patiënttevredenheid? Eerste levensbehoeften vervuld? Menselijk contact?<br /><br />Aan ons kunstenaars de opdracht om de andere partijen op ‘out-of-the-box’-ideeën te brengen. Om de gedachten wat te bepalen, kregen we een paar voorbeelden mee van ideeën die eerdere brainstormsessies hadden opgeleverd:<br />- De gamingindustrie (voor de digibeten onder de doelgroep: dat zijn de makers van computerspelletjes) stelde voor om gameconcepten te maken die ouderen die bijvoorbeeld na een operatie weer moeten revalideren, te prikkelen tot beweging. Tja. Dat bespaart wellicht bezoekjes aan een dure fysiotherapeut met alle bijbehorende vervoersproblemen en –kosten. Maar mijn moeder- en schoonmoeder zijn bang voor elke knop op elk apparaat. Dus dan zou het voor hen een gameconcept zonder knoppen of apparaten moeten worden. Dat lijkt me een uitdaging. Ook willen ‘de mama’s’ graag minstens wekelijks een menselijk gezicht zien van een deskundige die hen vertelt of ze het goed doen, die hen vertelt dat elk pijntje dat ze erbij voelen gewoon bij het proces hoort en aan wie ze alle spookverhalen van kennissen en media kunnen voorleggen over enge ziektes waar hun symptomen ook wel een beetje op lijken. En zelfs al zou het om de babbel en niet om de inhoud gaan, dan zul je bij zo’n ontmenselijkende oplossing toch moeten voorzien in gezellig vrijwilligersbezoek om het nu ontbrekende praatje op te vangen. Hmmm.<br /><br />- Een ander voorbeeld: een oefenlab voor aankomende zorgwerkers waar ze niet alleen kunnen oefenen in het zorgen, maar waar MKB’ers ook hun innovaties kunnen uittesten. Ik schrik. Dat oefenen op poppen of robots zal toch niet in de plaats komen van stages? Stel je voor: een patiënt die bang is voor prikken en allemaal smoesjes verzint om het prikmoment zo lang mogelijk uit te stellen. Hoe oefen je communiceren met zo’n patiënt op een al dan niet robotpop? En oefenen om een warrige patiënt ontbijt te geven die net bedacht heeft dat op tijd thuis moet zijn voor het avondeten en zijn jas wil aantrekken? Dat zijn een hoop oefenscenario’s om in zo’n robot te programmeren. Oefenen met ‘the real thing’ gaat juist uit van oefenen met mensen met al hun onzekerheden en eigenaardigheden, terwijl in een lab alles gemodelleerd is. Weer een zorgmoment ontmenselijkt. Hmm. Laten we maar aannemen dat dit lab een aanvulling gaat vormen op de stage.<br /><br />- Nog eentje dan: sensoren in huizen van thuiswonende dementerenden, zodat de zorgprofessional op afstand kan beoordelen of de patiënt hulp nodig heeft. Die sensoren bezorgen de professional informatie als: heeft de patiënt zijn ochtendplasje wel gedaan? Heeft ie gedoucht? Ontbeten? Brrrr, wie krijgt daar nou geen ‘Big Brother’-associaties bij. Natuurlijk, het bespaart steeds terugkerende vragenlijsten die samen met de patiënt en/of zijn verzorgers moeten worden ingevuld. En waar mijn moeder helemaal iebel van zou worden en plagerig gekke antwoorden op zou gaan geven. Maar het haalt weer de menselijke factor uit het leven van de oudere, die vaak al zo eenzaam is en behoefte heeft aan structuur: waarom komt die zuster met dat rode haar niet meer elke ochtend om acht uur langs om te helpen met …? Waarom is er ineens wel een onbekend, blond meisje als je een keertje wil uitslapen na laat familiebezoek? Hmm.<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/-U6zI4gXWXis/Te9F_AdRKqI/AAAAAAAAAEE/x85YrJRhsuM/s1600/oma%2Bde%2Bvries%2Bcloseup%2Bgecompr.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 153px; height: 200px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-U6zI4gXWXis/Te9F_AdRKqI/AAAAAAAAAEE/x85YrJRhsuM/s200/oma%2Bde%2Bvries%2Bcloseup%2Bgecompr.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5615784209111132834" /></a> Misschien is het mijn opdracht als schrijfster en verhalenvertelster om straks tijdens mijn brainstorm mijn gesprekspartners uit te dagen om tot oplossingsrichtingen te komen die naadloos passen in het levensverhaal van de oudere. Zal ik vast wat foto’s uitknippen ter inspiratie voor de zorgmanagers, technische laboranten en gamedevelopers? Karakterfoto’s van oudere Indische dames in sarong, roti kokende, Surinaamse ‘big mama’s’, Hollandse verzetsstrijders, Amsterdamse Jordaanbewoners, dementerene ex-Unifilsoldaten, Goudase kaasboerinnen en zo? De brainstorm vindt plaats tijdens een congres: <a href="http://bit.ly/j11pTk">http://bit.ly/j11pTk</a><br /><br />Misschien willen woningbouwcorporaties dan wel nadenken over aanleunwoningen voor ouderen naast de eengezinswoning van hun zoon of dochter. Met verbindingsdeur ertussen en intercom of zo? Of gezinswoningen met een ruime zit/slaapkamer op de begane grond voor oma? Schijnt in Duitsland veel te gebeuren. Zou ik meteen aankopen voor mijn mama’s. Kunnen ze lekker met de pot mee-eten, help ik ze met douchen en aankleden, vul ik de zorgformulieren wel in, hoeft mijn zoontje minder naar de kinderopvang, etc. Wel graag met thuishulp erbij, want ik moet ook nog werken en met alleen man en zoon een weekje op survivalkampeertocht kunnen gaan. Maar dan zorg ik wel voor koffiebezoek van de buurvrouw en wandelgezelschap naar het buurthuis. En ik gooi de vriezer vol met Indische restjes (want van Tafeltje Dekje moet ze overgeven) om in een pannetje (want voor de magnetron is ze bang) op te warmen. Uiteraard met zelfgemaakte sambal van verse rode pepers, rode sjalotjes, veel biologische knoflook, verse loaswortel (niet rendabel om aan te schaffen voor een keuken van een Hollands kokend verzorgingshuis) en met gefermenteerde garnalenpasta (streng verboden in de overhygiënische keukens van de ouderenzorg). Hmmmmmmmmmm!<a href="http://bit.ly/j11pTk"></a><a href="http://bit.ly/j11pTk"></a><a href="http://bit.ly/j11pTk"></a><a href="http://bit.ly/j11pTk"></a>Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-89144449753217438772011-05-27T09:32:00.005+02:002011-05-27T10:01:57.086+02:00Jood uit Indië trouwt hervormde Nieuwe DieperseSommige levensverhalen zijn een regelrechte uitdaging. Soms heeft een klant al een zeer uitgesproken idee over wat hij wel en niet interessant vind om in het verhaal op te nemen. Aan mij om uit dat beperkte arsenaal toch bouwstenen te vinden die laten zien hoe hij de mens is geworden die zijn naasten vandaag kennen. Bijvoorbeeld als hij de verhalen van zijn voorouders niet interessant vindt voor zijn kinderen. Nog groter wordt de uitdaging als het ene voorouderpaar uit de voorloorlogse, joodse-Amsterdamse gemeenschap kwam met alle culturele kenmerken van dien en het andere Nieuwe Diepers (Den Helder) in hart en nieren was. Kan de uitdaging nog groter? Ja. Het ouderechtpaar verhuisde naar Nederlands-Indië, geniet van de koloniale cultuur, overleeft de Japanse concentratiekampen en mijn klant voelt zich een ware totok-Indischman (een blanke Indischman). Terug in Nederland bekeert hij zich overtuigd tot de Hervormde Kerk.<br /><br />Hoe schetst een biografe deze hoofdpersoon geloofwaardig en verhelderend voor het nageslacht zonder de verhalen van de voorouders? Ik besluit heel kort en feitelijk de familieachtergrond te benoemen en zoek vervolgens in de interviews naar de typisch joodse, Indische en West-Friese gebruiken, spreekwijzen, keuzes, reacties, gedachtengangen en zo meer in zijn eigen leven. Voor zover ik die als niet-joodse, niet-West-Frieze kan herkennen, natuurlijk. Gelukkig antwoord mijn klant uitvoerig op vragen die beginnen met "Klopt het dat..." Steeds weer vraag ik waarom hij zus of zo deed in die en die situatie? De memorecorder zorgt ervoor dat ik kenmerkende uitspraken letterlijk in het verhaal kan verwerken: de Indische gewoonte om hulpwerkwoord en voltooid deelwoord om te draaien en veel zinnen met 'die' te beginnen. De verhalen over de vooroorlogse ontmoetingen met de (joodse) ooms en tantes die na de repatriëring naar Nederland ineens verdwenen bleken. Zijn liefde voor die lievelingsgerechten uit al die culinaire achtergronden.<br /><br />Nu ik ten slotte de familiefoto's invoeg, wordt het beeld steeds sprekender en gaat het leven. Zou het voldoende zijn? Het oordeel zal van de kinderen komen...Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761924340492952006.post-14426012546238161372011-05-19T16:08:00.003+02:002011-05-19T16:21:49.872+02:00Jan Kees de Jager: het volgende inspirerende hoofdstukIn de trein ontdek ik tot mijn schrik dat mijn paspoort nog in mijn andere tas zit. Shit! Ik moet mij straks legitimeren bij de receptie! Ik kijk op mijn horloge. Dat halve uur speling heb ik nog, maar even vanaf Schiphol op en neer naar huis duurt langer. Bij een minister kom je niet te laat. Het is al uniek dat hij mij een interview wil geven; ik kan mijn hand niet overspelen. Ik bel naar de afdeling Voorlichting van het Ministerie van Financiën. Het blijkt geen probleem. Pfft.<br /><br />In de ontvangsthal deelt de secretaresse mee dat in deze begrotingstijd de agenda van de minister wat ineen geschoven is. Maar de minister wilde dit interview per sé laten doorgaan, dus hebben ze niet afgebeld, maar mijn interviewtijd teruggebracht tot een half uur. Ik slik. Dat wordt gevorderde improvisatieacrobatiek. In vogelvlucht door al mijn vragen heen of er een paar uitkiezen en de rest laten zitten? Ik vraag of ik in de uitgewerkte interviewtekst eventuele verdiepingsvragen mag zetten, die de minister vervolgens schriftelijk kan beantwoorden. Dat mag en ik kies voor mijn eerste optie.<br /><br />Dan schud ik de hand van Jan Kees de Jager, door veel oud-Nyenrodestudenten genomineerd als een inspirerend leider. Hij is zo informeel als ik gewend ben van Nyenrodianen onder elkaar, verontschuldigt zich voor zijn agendaprobleem en verzoekt me direct mijn vragen af te vuren.<br /><br />We praten over wat geïnspireerd en inspirerend werken in zijn ervaring is en hoe hij dat doet. Zijn hoofdconclusie is dat je pas waarlijk mensen kunt inspireren, wanneer je authentiek bent. Daarmee bedoelt hij dat je enthousiast uitdraagt waar je waarlijk in gelooft; je visie op dat wat je belangrijk vindt. <a href="http://1.bp.blogspot.com/-QS4WdL7vk_c/TdUlzm93YEI/AAAAAAAAADw/jnJH_eqy9lQ/s1600/jan-kees-de-jager-a.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 200px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-QS4WdL7vk_c/TdUlzm93YEI/AAAAAAAAADw/jnJH_eqy9lQ/s200/jan-kees-de-jager-a.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5608430479523405890" /></a><br /><br />Ik vroeg hem wie hem dat had geleerd; was er een hoogleraar op Nyenrode geweest die hem dat had verteld? Een stilte valt. Nee, besloot Jan Kees, dat had ie gewoon gaandeweg geleerd.<br /><br />Snel ga ik verder met mijn andere vragen en in de trein naar huis lees ik mijn mail, twitterberichten en twitter wat terug. De dagen en zelfs weken erna gaan op boeken voor ongeduldige klanten en het interviewbandje van Jan Kees blijft liggen. Omdat ik voorzie dat het zo nog wel even door zal gaan, stuur ik het bandje op naar een freelance secretaresse.<br /><br />Dan zijn mijn deadlines even weggewerkt en heb ik een middagje rust om orde aan te brengen in de chaos van mijn bureau. De transcriptie is nog niet binnen, maar mijn gedachten dwalen weer even af naar de woorden van Jan Kees.<br /><br />Nee, dat leer je niet op Nyenrode. Docenten leren je allerlei theorieën en technieken en de studentenvereniging leert je om je te conformeren aan allerlei gedragsregels van hen die je geacht wordt te willen nastreven. Maar om jezelf te zijn, je visie te ontwikkelen en die uit te dragen? Welke universiteit leert zijn studenten dat?<br /><br />Het lijkt erop dat in mijn boek over inspirerende oud-Nyenrodestudenten de hoofdboodschap van de interviewees veel dezelfde elementen bevat, maar steeds andere accenten heeft. Hoe ga ik dat vormgeven en boeiend houden? Een boeiend proces. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat. Ook besluit ik om hoogleraar Business Spiritualiteit Paul de Blot te vragen om geen algemene inleiding over inspiratie te schrijven, maar om de hoofdboodschap van de interviewees te becommentariëren vanuit zijn theoretische kader. Als epiloog. Dat lijkt me veel spannender.Katja Urbanhttp://www.blogger.com/profile/05238041534508623714noreply@blogger.com0