Je schrijft met veel energie je levensverhaal om na te laten aan je (klein)kinderen. Maar veel van je jongste kinderjaren weet je niet meer en je ouders kun je het niet meer vragen. Je bedenkt hoe mooi het zou zijn als je jouw kinderen die herinneringen aan hun jongste jaren wel zou kunnen meegeven. Herkenbaar? Begin dan nu met opschrijven, gewoon af en toe een herinnering. Voorbeeldje?
Uit het aantekeningenboekje dat ik bijhoud voor mijn zoontje (bijna vier):
3 juni 2012 Vriendjes maken
We sloten een deal: ’s morgens samen naar de kerk en ’s middags samen naar de binnenspeeltuin. Je kerkvriendje kon niet mee naar de speeltuin, dus moest je daar zelf speelkameraadjes zoeken. Om dat gemakkelijker te maken, blijf ik expres bij de papa’s en mama’s aan een tafeltje zitten en zeg dat je lekker met de andere kindjes moet gaan spelen. Eerst speel je vol plezier 'veilig' alleen: je klimt, glijdt en ploft in de ballenbak en op het springkussen.
Dan vind je dat alleen toch maar alleen is en probeer je contact te maken met twee grotere jongens. Je gooit ballen over ze heen en dat vinden ze niet leuk. Ze gooien ballen terug en duwen je om. Je roept dat je ‘jouw politie gaat bellen’, maar daar zijn ze niet van onder de indruk. Uiteindelijk springen ze je op je nek en dan roep ik toch maar dat het zo wel genoeg is. Je vlucht in mijn armen en ik geef je wat te drinken. Als je wat bedaard bent, leg ik uit dat gooien met dingen misschien niet de beste manier is om te zeggen dat je wilt samen spelen. Misschien beter samen klimmen of springen of zo.
Even later probeer je samen met een meisje samen te glijden en een wedstrijdje te rennen naar het springkussen, maar zodra haar papa mee wil spelen, kijkt ze je niet meer aan. Dan zie je een jongetje zachte blokken opstapelen voor het einde van de glijbaan. Je draagt er nog een aan en samen bouwen jullie verder, om ten slotte de boel schaterlachend omver de glijden. Daarna vangen jullie fantasieboeven, springen de paddenstoelen op het springkussen omver en rennen achter elkaar aan. Samen durf je ook weer naar het gedeelte waar die grote jongens spelen.
Yeah! Goed gedaan!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten